Yazılarımda kendimden söz etmeyi hiç sevmem ve çok zorunlu kalmadıkça da etmemeye özen gösteririm. Çünkü kişisel konular, okurları hiç ilgilendirmez. Ama bugün, beni hoş görün.
Annemi kaybettim, artık bir yanım yarım.
Bazı kişiler, yaşı ilerlemiş kişiler, yaşamdan ayrıldığında, "Çok yaşlıydı. Ne yapalım? Yaşadığı kadar yaşamış! Keşke biz de onun kadar yaşasak!" diyerek, bu kayıpları önemsemez gibi bir tavır içine girerler. Oysa Cemal Süreya`nın dediği gibi, "Her ölüm, erken ölümdür"
86 yaşındaydı, annem. İçim kanıyor.
21 Haziran`a dek ne kadar mutluymuşuz, meğer! O gün hastalandı, annem. Devlet Hastanesi`nin yoğun bakım bölümü önünde dört günlük tedirgin bekleyiş. Doktorun ağzından çıkacak en küçük sözden bile umutlanma beklentisi. Açılan her kapıda, müjdeli bir haber hayâli. Olmuyor. 26 Haziran 2011 günü, kaybediyoruz, annemizi.
Bütün anneler güzeldir. Benim annem de öyleydi.
Yaşamını, eşine ve çocuklarına adayan, özverili, herkes için yardımsever, hep kendinden vermeyi ilke edinen, yüreği her çeşit kötülüğe kapalı, pırıl pırıl bir kadın.
Annelik bu?Ağabeyim ve benim yaşlarım 60`lar civarında, kardeşimiz ise 50 yaşını aştı ama hepimiz, O`nun gözünde hâlâ çocuktuk. Aynı apartmanın, aynı katında, karşılıklı dairelerde oturuyorduk. Sık sık yanındaydık. Ne zaman eve normal saatimden biraz geç gelsem ve yanına uğrayamasam, telefonla aranırdım. Diğer kardeşlerim de öyle. Merakla, neden geciktiğimizi sorardı. Son yıllarda O`na, doğum günleri yapmaya başlamıştık. Zaten, en küçük şeyden bile mutlu olmasını çok iyi bilirdi.
Dost canlısıydı, benim annem. Elinden geldiğince herkesin yardımına koşar, derdine derman olmaya çalışırdı. Evine geleni, yedirip, içirmekten büyük bir mutluluk duyardı.
Hep bir mucize bekledik, hastanenin yoğun bakım bölümünün kapısında. Olmadı.
En önemli dileğiydi, elden, ayaktan düşmeyip, kimsenin yardımına gereksinim duymadan, evlâtlarının acısını yaşamadan, aramızdan ayrılmak. "Sıralı ölüm olsun" derdi. Öyle de oldu.
Biz, annemizin değerini her zaman bildik. O`nu hiç incitmedik, kırmamaya özen gösterdik.
Anne acısının çok farklı olduğu söylenirdi. Doğruymuş. Annesiz yaşamak çok zormuş. Daha şimdiden özledim, annemi.
Annem artık yanımda değil!
Annemi kaybettim, bir yanım yarım!
