Ne günlerimiz geçti aklı karalı,
Ağlama kızım bu günlerde geçer.
Biliyorum deli gönlün yaralı,
Unutma rüzgar eken fırtına biçer.
Yeter kızım ağlatma torunlarımı,
Yetim değiller dedeleri ben varım,
İyice doyur ciğerleriyin karınlarını,
İnşallah, en geç akşama ordayım
Kara tren gara salına salına geliyor,
Babanın gözyaşları ciğerimi deliyor,
Trenin düdüğü ayrılık havası çalıyor,
Dertli babanın yüreği için için yanıyor.
Bir elinde çıkı, bir elinde telefon biniyor,
Deli gönül yükseklerden alçalmış iniyor,
Telefonu bırakmış, gözyaşlarını siliyor,
Herkes dertli babaya, sabırlar diliyor.
Vefasız eş, birşırpıntıyla kaçıp gitmiş,
Ağlayanlar üç yetim, gözü yaşlı eşmiş,
Ömür hep hüzünlerle tükenip bitmiş,
Ayrılıklar çekilmeyecek zor bir işmiş.
Selimi yandı. kızıyla dertlenen babaya.
O da gülmedi fani dünyada doya doya,
Allah sabırlar versin üç yetimli anaya,
O da mahşer de gülsün doya doya.
Kırıkkale Tren garında yaşlı bir babanın,
acılı kızıyla telefon konuşmasından
hüzünlenip kaleme alınmıştır.
29.10.2019 02.35 Ben Selimi (Ömer Kılıç)
