Anaokuluna giden bir çocuk, zorlukla çizmelerini giymeye çalışıyordu. Baktı ki giyemeyecek, öğretmeninden yardım istedi. Öğretmeni, yardım istedi. Öğretmeni, yardım isteği üzerine yanına geldi ve iterek, bastırarak, basarak çabaladı, alnından terler damlayana kadar uğraşarak sonunda çizmeyi çocuğa giydirdi.
Çocuk, “Olmadı, ters giydirdin bana” dedi.
Öğretmen, az kalsın bayılacaktı. Baktı ki, gerçekten de ters! Çizmeleri, sinirlerine hâkim olarak, sakinliğini koruyarak çocuğun ayağından çıkardı. Aynı çabayı tekrar göstererek, doğru bir şekilde çizmeleri çocuğa tekrar giydirdi ama çocuk, “Bu çizmeler benim değil!” dedi.
Öğretmen, çocuğa bağırarak, “Bunu daha önce neden söylemedin?” diye sordu.
Dudağını ısırarak tekrar aynı çabayla çocuğun ayağından çizmeleri çıkardı. Derin bir “oh” çekmek üzereyken çocuk, “Çizmeler kardeşimin ama annem, ‘bugün sen giyebilirsin’ dedi” diye konuştu.
Öğretmen, ne yapacağını bilemedi. Gülsün mü, ağlasın mı? Ancak sabırlı olmayı başardı ve çizmeleri tekrar çocuğun ayağına aynı çabayla giydirdi.
Zar zor bu işi bitirdikten sonra sordu:
“Eldivenlerin nerede oğlum, dışarısı çok soğuk!”
Çocuk, yanıtladı:
“Onları kaybolmasınlar diye çizmemin içine koydum öğretmenim!”
