Doğar doğmaz, kıçımıza ilk şaplağı yediğimizde, ağzımızı açar, avazımız çıktığı kadar bağırırız. İşte ilk başkaldırımız, o zaman başlamıştır hayata karşı.
Sonraları ana babamızın hayatımıza yön verme, bizi yönlendirme istek ve buyruklarına başkaldırırız. Kendimiz olma savaşı, başına buyruk olmanın dayanılmaz isteği ile her şeye karşı çıkmak baş edilemez bir başkaldırı başlamıştır.
Aile, çevre, toplum, okul, devlet, toplumsal dizilerini hep insanı baskı altına almak, istek ve becerilerini frenlemek, onu yönetmek/yönlendirmek üzerine kurulmuş baskı kurumlarıdır.
ALÇAKTIR
ERDEMİNİ KORUMAK İÇİN YAŞAMAYAN İNSAN.
Toplumun hangi dizilim merdiveninde olursa olsun, insanın istemediği, beğenmediği, onaylamadığı bir söze/bir uygulamaya karşı başkaldırır. Reddeder, onaylamaz. Bu başkaldırı onun iç yapısında, ruhunda vardır.
Birçok insan sürü olmayı, topluma uymayı, toplumla birlikte yaşamanın koşullarına uymayı kabul etmez, yapamaz, sağlayamaz bu uyumu. Bu başkaldırı içsel tepisi onun insan olmasıyla oluşur. İnsan yavrusunun ilk çığlığı ile nasıl ana babasına başkaldırdıysa, bu başkaldırı DNA’sı yaşamı boyunca sürecektir.
X X X
Toplumsal baskı dizilimi işte insanın bu başkaldırışını engellemek, onu uysal, evetçi, köle ruhlu yapmak için kurulmuştur. En üst kurum olan DEVLET yasaları ile kurumları ile hep insanın bu başkaldırısını, bu laf dinlemezliğini zapturapt altına almanın derdindedir.
Düzen dedikleri bu var olan devlet uygulamasının en önemli, baş görevi budur. DÜZENE UYGUN KAFALAR YETİŞTİRMEK. Ama insanoğlunun o ret, o beğenmeme, o hep daha başka, daha güzel, daha insanca, toplum ve devletçe daha demokrat ve çağdaş olma isteğinin başı sonu yoktur.
İşte bu büyük DAHA GÜZEL düş, insanoğlunu hep var olan toplumsal baskı dizilimine(aile, çevre, toplum, devlet) karşı baş kaldırmaya sürüklüyor.
HİÇ KUŞKUNUZ OLMASIN,
İNSAN VAR OLDUKÇA
BAŞKALDIRI DA VAR OLACAKTIR.
