Nerede ağaçlar kesilse, bir orman yok edilse ben oradayım. Ağaçların çığlıklarını, ormanın iniltisini duyarım. İçim yanar, kahrolurum, elim ayağım kesilir. Doğa ananın gözyaşlarını görürüm. Yakaran gözlerle bize baktığını hissederim, ağaçların. Bizi var eden doğanın yok edilmesi, tüm canlıların yaşamalarının yok edilmesi, hayatın yok edilmesidir bilirim. Acırım, üzülürüm, utanırım.
Ben insanım!
X X X
Ormanlar kel bir tepeye, ovalar göle, göller kuru bir toprağa, dereler, ırmaklar kuru taşlara döndü, dönüyor. Korkunç bir vurdumduymazlık, boş vermişlik, bilgisizlik, cahillik. O yaşanası, o bereketli topraklar gün be gün kısır, ölü, verimsiz çöle dönüşüyor. İnsana yaşam veren her şey, her güzellik yok ediliyor. Dereler, nehirler fabrika atıklarıyla, içinde barındırdığı tüm canlılara ölüm yatağı oldu. Denizlerimiz o denli kirlendi, zehirlendi ki, yaşamın doğduğu denizlerde yaşam belirtisi kalmadı. Denizin bereketi her gün biraz daha yok oldu.
Acırım, üzülürüm, utanırım.
Ben insanım!
X X X
Nerede bir acı, bir ölüm, bir ağıt varsa ben oradayım.
Nerede bir çığlık, nerede bir kadının ağıtı varsa, nerede ağlayan bir çocuk varsa, bir adam, acıyı gözerinde saklıyorsa, ben oradayım.
Onlara yanar yüreğim.
Onlara ağlarım.
İnsan insana neden acı verir, insan insana nasıl kıyar, bu ayrılık, ne bu gayrılık ne, nedir bu faşizmi doğuran kin ve nefretin kökeni, bu ayrılıkları zulme, ölüme, yıkıma dönüştüren, faşizmi doğuran ne, nasıl kaldırır insan olanın yüreği, bu denli çok ağır, kahredici yaşamı?
Acırım, üzülürüm, utanırım!
X X X
Acı ve ölümlerle açıyoruz gözlerimizi her güne.
Bir yanda vahşet dolu doğa katliamı, gelecek kuşakların çalınan, el konulan hayatları, acı çeken, ölen çocuklar, ağlamayı kendilerine yakıştırmayan babalar, adamlar…
İnsan olanın yüreği acır.
Üzülür.
Utanır.
BEN İNSANIM!
