24 Eylül 1996 yılında, TRT stüdyosunda aramızdan ayrılan “Sanat Güneşi” Zeki Müren’in 6 Aralık bugün doğum günü.
Bizim kuşak, radyo ile büyümüştü.
Çocukların ulaşamayacağı kadar yükseğe konmuş, üzerinde çivitlenmiş, kolalanmış, oyalı örtüsü, yeşil lambası ile kocaman radyolardı bunlar…
Hiç unutmuyorum, çocukluğumda ateşlenmiş, hasta yatıyordum bir gün. Babam, sabah işine giderken yanıma gelmiş ve “Sana ne alayım?” diye sormuştu. “Radyo al, baba” demiştim. Akşam, “Siera” marka radyo evimizdeydi.
Kerim Afşar’lı, Macide Tanır’lı, Işık Yenersu’lu “Arkası Yarın”lar, radyo tiyatroları, Orhan Boran ve Yuki, Orhan Boran’ın sunduğu İpana 16 Soru Bilgi Yarışması, Tevfik Gelenbe’li, Yıldız Kenter’li, Şükran Güngör’lü “Uğurlugil Ailesi”, beraber ve solo şarkılar, Şef Kemal Gürses yönetiminde fasıllar…
Müren, pazar günleri, akşamüzerleri, yollarda araç süren şoförler için hazırladığı 10-15 dakikalık bu programına, “Gözünüz yolda, kulağınız bende olsun” sözleriyle başlar, biraz sohbet ettikten sonra 2-3 şarkı seslendirip, ardından da son hecesi uzayıp giden bir “Allaha ısmarladık” ile programını bitirirdi.
“Sanat Güneşi” Zeki Müren, bunun dışındaki çeşitli radyo programlarında, “Aziz ve muhterem, canımdan çok sevdiğim dinleyicilerim…” hitabını kullanırdı.
Zeki Müren, radyoda en güzel aşk şarkılarını söyler ve biz hayal ederdik. Yani herkes kendi “klibini” çekerdi, kendi “iç” şarkısına…
Konuşması da, şarkı söylemesi kadar güzeldi. İstanbul Türkçe’siyle konuşur, sözcükleri şarkılarında olduğu gibi tane tane söylerdi.
Çok yönlü bir sanatçıydı. Mükemmel bir icracı, besteci, sinema ve tiyatro oyuncusu, desinatör (iç mimar) ve şair.
500’ün üstünde plak, 200’ü aşkın beste, 300’ün üstünde şiir, bini aşkın desen…
“Paşa” ismini takıp onu çok seven ve sanatını her zaman üstün tutan Türk toplumu, Müren’i hep baş tacı yaptı. Buna paralel şekilde de onun farklı cinsel tercihini bile görmezlikten geldi ve anlayışla karşıladı.
Zeki Müren, Türk müzik dünyasının erken kaybolan bir kuyruklu yıldızıydı. Boşluğu da hiçbir zaman dolmadı.
