Yolu çıkmaz sokaklara çıkan, siyasetin kararlarının yükünü sırtında taşımak zorunda kalan, geleceği hayal ederken bugünün stresini yaşayan ve siyasi tartışmaların gölgesinde sesleri duyulmayan çocuklar ne yazık ki pandemi yi çok ağır yaşadı ve yaşıyor. Biz eşitliğin var olduğunu umarak hayatımıza devam etsek de, eşitliğin olmadığı gerçeğini her gün yaşayan çocuklar var. Biz haberlerde gösterilen görüntülerle yüzleşmekten korkarak kanalı değiştirsek bile değişmeyen şeyler var bu ülkede. Yarattığımız ayrımlar, kalemle çizer gibi çizdiğimiz sınırlar, bile bile var ettiğimiz engeller ve görmezden gelinen sorunlar var.
Pandemi sadece yaşanmakta olan sorunları dolaylı yoldan daha görünür kılan bir etki yarattı. Yoksa doğuda çekmeyen internetin nedeni pandemi değil elbette. Ne de olsa günümüz çocuklarının öğrenme biçimi pandemi den önce de internet aracılığıyla sağlanıyordu. Pandemi de ortaya çıkan uzaktan eğitim kavramıyla kameraların yönü sorunlara çevrilme imkanı buldu, yoksa erişim sorunları daha önceden yok değildi ki şimdi birden bire var olsun. Sadece çekmeyen internet, erişilemeyen teknolojik aletlerin yokluğu pandemi vesilesiyle görünür oldu. Demem o ki, “bu ülkenin çocukları” coğrafyanın kaderine terk edilmemeliydi. Çünkü, her biri bu süreç içinde aynı sınavlardan aynı kararlardan sorumlu tutuluyor/tutulacak.
Tabii yine de bu cümleyi kurarken temkinli olmak gerekir, ne de olsa ülkemizin yerleşik bir sınav sistemi ve köklü bir eğitim modeli yok. Aynı sınavdan sorumlu tutulmak, bunca değişkenliğin yaşandığı sınav sistemi için genel bir süreç adına kurulabilir bir cümle olmasa gerek, diye düşünüyorum. Bir de, pandemi sürecinde çok duyduğum bir kavramdan bahsedelim diyorum: Kaybolan/kayıp nesil.
Kayıp nesil için öğrenmesi gereken şeyleri zamanında verim alarak, yaşayarak, eşit şartlar sunularak öğrenemeyen nesil, diyebiliriz. Zaten, kayıplara kaybolduktan sonra ağıt yakan bir ülkede ne kadar çocuk olabilirsiniz ki? Tamamen siyasi açıdan verilen geçici kararlarla inşa edilen sistemlere nasıl güvenebilirsiniz? Zaten geleceği programlayan ve yol haritaları çizen bir nesilden söz edemiyoruz, alternatiflere güvenmeyi öğrenen çocuklardan bahsediyoruz. Belki haberlerde, köşe yazılarında ve hatta okuyacağınız bu yazıda bile hep sorunlardan bahsedildiğini düşünebilirsiniz. Ancak, bu ülkede eğitimdeki ve sonrasında yaşanan süreçlerdeki sorunlar tespit edilip kabullenilemedi ki, çözümlerden bahsetmeye başlayalım. Buna rağmen bu ülkenin çocuklarının pek çok şeyi başardığını da görüyoruz. Bu nedenle, neden eşit şartlar sağlanarak güven duyulan süreçler eşliğinde bu başarılar elde edilmesin, diye düşünerek bazı hakların peşinde koşuyoruz. Başarının başarı olması için çaba, sabır, emek gerekebilir ama başarı, zorlukların zorunluluğunu gerektirmez. Ne de olsa, devlet eşitliği en azından çocuklar için sağlamak, en azından onların hayatını kolaylaştırmak için yok mu? O halde, bu ülkenin çocuklarının hakkı olmayan bir şeyin peşinde koşmuyoruz, diyebiliriz. Zaten eğitimdeki sorunlar hangi nesil için çözülmez kılındıysa gördük ki bir sonraki nesil bu hakkın kendisine teslim edilmediğinin farkına varan kişiler kervanına katılmıştır/katılacaktır. O halde, siyasilerin çözemedikleri sorunlara yükseltilen sesleri duymama hakkı yoktur.
