Çiftçinin feryadını duyan yok mu? Çiftiler topraktan kopuyor. Bu konuyu daha önce tarım üzerinden yazmıştım. Çokta teferruata girmemiştim. 2002 de kendi kendine yetebilen 7 ülkeden birisi idik. Ne oldu da bugünlere geldik? 2002 de Nüfusun %38’zi tarımda çalışıyordu. Amerika tarımda çalışanların oranını %15’şe düşürün dedi. Öyle bir düşürdük ki? Şimdi tarımla uğraşanların oranı %7-8’lere düştü. Nasıl düştü? Tütünü, pancarı, pamuğu, susamı, afyonu bitirdik.
Bu sektörlerde çalışanlar işsiz kaldı. Köylerde yaşayanlar şehirlere göç etti. Bu konulara girmeyeceğim. Tarımda çalışan şu%7-8 civarında çalışan çiftçilerden bahsedeceğim. Bunlarda topraktan koparılmaya çalışılıyor. Bunlar her şeye rağmen varlıklarını korumaya çalışıyorlar. Hemen hemen hepsi borçlu durumdalar. Bütün kesimleri borçları yapılandırıldı. Fakat bu çiftçilerin tarım kredi kooperatiflerine olan borçları yapılandırılmadı.
Dertlerini anlatabilmek için. Ankara ya geldiler. Ankara ya sokulmadılar. Şimdi kendi yerleşkelerinde seslerini duyurmak için eylem yapıyorlar. Traktörleri ile eylem yapıyorlar. Yine siz ne istiyorsunuz diyen yok. Düzce de yapılan eylemde bakın çiftçi kardeşimiz nasıl feryat ediyor. “Traktörümü sattım. Tarım kredi kooperatifine olan borcumu ödedim. Artık çiftçiliği bırakıyorum. Bundan sonra hiçbir şey ekmeyeceğim.
Ancak kendi ihtiyacım kadar ekeceğim” diyor. Hâlbuki bu %7-8 olan çiftçilerin ekmeleri biçmeleri demek? Dışarıdan aldığımız tarım ürünlerinin biraz daha az alınmasını sağlamış oluyorlar. Bunlarda topraktan koparılırsa? Tarım ürünleri ithalatımız biraz daha artacak demektir. Borçlarını ödeyemedikleri için. Traktörleri hacız ediliyor. Bir çiftçinin traktörünün elinden alınması demek. Elinden ekmeğini almakla eş anlamdadır. Çünkü o traktör onun ekmek teknesidir. Eli ayağıdır! Çoluk çocuğunun ekmek kapısıdır. 5-6 yerde eylem yaptılar. Eylemleri bir iki kanalda gösterildi.
Bu çiftçilerin sorunu halledilmezse? Bunlarda topraktan koparılırsa? Yoksulluk kervanına bu %7-8 kesimde katılacak demektir. Borcunu ödeyemediği için. Traktörleri haciz edilirse? Ailesinin geçimini nasıl sağlayacaklar? Ben çiftçi çocuğuyum! 19 yaşıma kadar çiftçilikle meşgul oldum. Devletten hiş bir beklentimiz olmadı. Buğday, arpa, susam, pamuk yetiştirirdik. Yetiştirdiğimiz ürünlerden önce kendi ihtiyarcığımızın ayırırdık. Seneye ekeceğimiz tohumu ayırırdık. Geri kalanını ihtiyacımız olduğunda pazarda satardık.
Kendi tohumumuzu kendimiz ayırırdık. Her şeyimiz yerli ve milli idi. Şimdi yerli tohum üretilmiyor. Yerli tohum üretimi yasak. Her şeyimiz yerli ve milli olduğu için. Bu kadar hastalık olmuyordu. Aralık ayında yerli malı haftası yapılıyordu. Şu GDO’lu tohum ülkeye girdi. Hastalık arttı. Bilhassa kanser hastalığı 2006 senesinde sonra patladı. Bana inanmıyorlarsa bir araştırma yaptırsınlar. Eskiden kanser hastası olan hastalığını gizliyordu. Şimdi ise otobüs durağında ve otobüste. Kanser hastaları birbirlerine ben şu evredeyim sen kaçıncı evredesin diye sohbet ediyorlar.
Bu GDO’lu tohumlar ülkemize hiç amma hiç yararlı olmadığı gibi, zararlı olmuştur. Bu %7-8 civarında kalan çiftçilerin topraktan kopmaması için ne gerekiyorsa o yapılmalıdır. Bu çiftçilerin tarım kredi kooperatiflerine olan borçları yapılandırılmalıdır. Traktörleri haciz edilmemelidir. Bunların ihtiyaçları karşılanmalıdır. Ülkenin menfaatine olur kanısındayım. Şirketlerin borçları nasıl siliniyorsa? Bu garibanlar onu da istemiyor. Borçlarının yapılandırmasını istiyorlar. İstedikleri bir şirketin silinen vergi borcu kadar. Buda devede kulak misali olur. Saygılarımla.
Türkiye laiktir, laik kalacaktır. Ne mutlu Atatürkçüyüm diyenlere! Ne mutlu cumhuriyetçiyim diyenlere! Ne mutlu Türk milliyetçisiyim diyenlere! Ne mutlu varlığım Türk varlığına armağan olsun diyenlere! Ne mutlu demokratım diyenlere!
NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE! 27-12-2020 Mustafa KOÇAL
