Her çocuğun garip dünyasında bir kahramanı vardır. Ben şanslı bir çocuktum. Benim kahramanım bir değil üç taneydi. Babam, Yakup amcam ve Ahmet dayımdı. Yakup amcam mert, gözü pek, gözünü daldan budaktan esirgemeyen, haksızlığa boyun eğmeyen, bildiğini saklamayan direkt insanların yüzüne söyleyen, asi biriydi. Yakup amcam bir kahramanda olması gereken özelliklerin tümü vardı. Sadece kendi ailesinin değil, tüm sülalenin korumasıydı. Gerek asaletli duruşuyla, gerek haşmetli fiziği ile gerekse konuşmasıyla dostlarına güven, düşmanlarına korku veren bir ses tonu vardı. Bunu mukabil alçak gönüllü, paylaşmayı seven, misafirperver, bir kuru ekmeği dostlarıyla paylaşan, gönlü zengin bir insandı. Fani dünya zenginliğini istemeyen, fakirlerin hastaların yardımına koşan bir insandı. Köyünde kimin yarım kalan bir işi olsa karşılık beklemeden yardımına koşardı. Çocukluğundan gençliğine kadar çok fırtınalı yaşamı, köy halkına ben buradayım dedirtiyordu. Düğünlerin halay başı, düz oyunu ile kaybolan kültürümün örnek sembolüydü. Temizliğe, düzenli olmaya önem veren, giyimi ve kuşamına önem vermesiyle gönüllerde taht kuran şahsiyetli kadirşinas bir insandı.
Daha dört yaşında iken, kucağına alıp tek kırma tüfeğini küçücük ellerime yapıştırıp, tetiğe basmamla o tarihlerde bana korkusuzluğu, cesareti aşılayan koca yürekli insan kahramanım olmayacaktı da, kim kahramanım olacaktı.
Yakup amcamı her zaman eşimin de dayısı olması münasebetiyle daima ziyaretine gider, gençlikte yaşadığı hatıralarını dinlerdik. Yine bir ziyaret sırasında köyümüzden akrabamız Zekeriya amcayı birlikte ziyarete gitmiştik. Zekeriya amcanın annesi rahmetli Döne ebe o tarihte felçli yatıyordu. Çocukluğumda bırakın anne babayı, her hangi bir yaşlının değeri vardı. Ve hastalandığında herkes bakmayı kendine görev sayarak bakardı. Rahmetli Yakup amcam Döne ebenin yanına büyük bir şefkatle vardı. Cebinden çıkardığı tırnak makasıyla hiç incitmeden latife yaparak Döne ebenin tırnaklarını kesti. Daha sonra yine ev ahalisinden istediği tarakla saçlarını güzelce tarayıp tekrar başörtüsünü taktığında ne kadar rahatlamıştı Döne ebe. O gün Yakup amcaya ne kadar dua etti bilemezsiniz.
Biliyorum son zamanlarında kulaktan dolma, cahil ve ruh hastalarının telkiniyle bana gönlün kırık gittin. Ama yine de sana en çok değeri ben verdim.
Koca yürekli korkusuz adam. Ah be amcam ne vardı da insanları zehirleyen sigarayı içip, koah hastalığına yenik düştün, sevenlerini üzüntüye gark ettin. Sevenlerin seni düşünürken sen kendi vücudunu hiç mi düşünmedin. Peki şimdi köyde haksızlığa kim dur diyecek, densizlerin dersini verip, hizasızları kim hizaya sokacak. Peki, bir halay başı (Fidanın Ahmet) öbür âleme göçmüştü. Bir sen kalmıştın halay başı. Sen de gidersen halaylarımız başsız, düğünlerimiz tatsız, gönüller yarsız, çocukların babasız kalmayacak mıydı?
Sen koca yürekli Yakup Amcam, sen varlığınla sıkıntılı gönülleri rahatlattın. Baktım salaca na nur cemalin sararmış, yüzüne dokundum yüzün çok soğuktu.
İnşallah mahşerde yaptıklarınla gönül zenginliğinle sıcak cehennem ateşini görmeden mekânın cennet olur.
Nur içinde yat Yakup AMCAM. 27.07.2019 Ömer Kılıç
