Takip ettiğim bir haber sitesinden gelen bildirim üzerine gerçekten şaşırmadım ama güldüm. Bu gülme mutluluk kaynaklı değildi, sebebini buyurun söyle ifade etmeye çalışayım…
Normalde doğadan alınanı, doğa geri alır fakat biz ülkemizin doğası üzerine o kadar çok suç işleyip kötülük yaptık ki artık bir özür olarak mı yoksa ondan korkmamız gerektiğini düşündüğümüz için mi bilmiyorum ama ondan aldığımızı geri vermeye çalışırken bence çok komik hallere düştük. İşte ben bu şekilde düşündüğüm için güldüm, neye güldüm?
Hani bir göl vardı, bilirsiniz. Dipsiz Göl… O göl gerçekten dipsiz mi diye dalgıçları gönderip güzel bir ekolojik araştırma yapmışlardı, demek isterdim. Daha masum bir hikaye olurdu, inanın. Peki ne olmuştu? Dipsiz Göl’de define ‘söylentisi’ üzerine ismi açıklanmayan iki kişinin kazı başvurusu üzerine Trabzon’ Kültür Varlıklarını Koruma’ Bölge Kurulu ve Çevre Şehircilik İl Müdürlüğü’nün ‘olumlu’ görüşleri üzerine ve Gümüşhane Müze Müdürlüğü’nce ilgili kişilere define arama ruhsatı verilmişti. Daha sonraki aşamalarda neler olduğunu duyduğunuzu varsayarak güncel habere ve aynı zamanda neye güldüğüme gelmek istiyorum: Dipsiz Göl’e su verilmeye başlandı!
Bunun üzerine en iyi şöyle ifade edeceğim duygularımı: Eskisi gibi olamayacak vazoyu yapıştırmaya çalışmak gibi hatalarımızı telafi etmenin derdine düştük ama hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını hatalarımızdan sonra anladık. Üstelik kırıp döktüğümüz vazo değil, bizi yaşatan doğa. Vazoyu kırdığımız zamanki gibi bizi azarlayacak olan annemiz değil, gelecek nesiller. Kendimizi suçlu hissedip bir daha yapmayacağımıza söz versek bile vazoyu… Pardon, doğayı tekrar tekrar kıran ise biziz. Bir şeyi iyice belleğimize yazsak, belki de trajikomik olaylar bir daha yaşanmayacak: O vazodan binlerce olsa bile bir tane Türkiye’miz olduğunu hatırlatmak ve hatırlamak...Ki insan yaşadığı yerin doğasını, soluduğu oksijeni, kuşandığı toprağı nasıl unutur, aklım almıyor doğrusu!
