Şimdilerde herkes herkese ‘´hoca´´ diyor.
Cehalet alıp başını gidince, hocalık da böyle ayaklara düştü.
Cahil, cahile “cahil´´ diyecek değil ya?
Çok çok eskiden toplumumuzda bir bilene, bilgi yüklü olana, elinde fener olana hoca derlerdi…
İşte Nasreddin Hoca da böyle bir hocaymış.
Bir gece sabaha karşı Hoca´nın evinin önünde bir patırtı.
Hoca bakmış iki kişi kavgada, sarınmış yorgana, koşmuş adamları ayırmaya..
Herifçioğulları bırakmışlar kavgayı,
Kapmışlar hocanın yorganını, eyvallah…
Tir tir titreyen, otuz iki dişi mızıka çalan hocaya, sormuş karısı:
-Ne oldu, kavga bitti mi?
-Ne olsun, demiş hoca, yorgan gitti, kavga bitti!
Bağ bozumu bu.
Hocasız olur mu?
Bağ dikiminde de çağırmışlar hocayı.
Bağcılar dikerken çubukları hoca da yanlarında.
-Çocuklar, demiş, beni de dikin bakalım, ne meyve vereceğim?
Beline kadar gömmüşler Hoca´yı.
Suyu da dökmüşler.
Gel zaman git zaman, Hoca´nın canı sıkılmış, ayaklar buz kesmiş, sallanmış, çabalamış, kendini topraktan çıkarmış.
“Hayırdır, Hocam”, demişler köylüler,” köklerin ayaklandı.”
“Öyle” demiş Hoca, “yerimi beğenmedim.”
Hocanın karısı sizlere ömür.
Kavuşmuş Hakkın rahmetine.
Hoca, birkaç gün yas tuttuktan sonra, karaları çıkarmış, herkes gibi gülmeye, konuşmaya başlamış.
Birkaç gün sonra eşeği ölmesin mi?
Aylar ayları kovalamış, Hoca´da bir hüzün, bir hüzün. Hep ağlamaklı.
--Yahu, Hoca, demişler, ne biçim adamsın, eşeğe üzüldüğün kadar karına üzülmedin. Yas tutmadın.
--Olur mu, demiş Hoca, siz demediniz mi, yeter, yenisini alırız, üzülme sen diye? İyi de eşeği kim alacak?
Hoca, evde tespihini kaybetmiş.
Bakmış ev zifiri karanlık.
Çıkmış sokakta aramaya.
-Hayırdır Hoca, ne arıyorsun?
-Evde tespihimi kaybettim de.
-İlahi Hoca, evde niye aramıyorsun?
-Ne yapayım, orası karanlık.
Hoca, eşeğe binmiş, tarlaya gidiyor.
Öyle bir deprem olmuş ki!
Hoca hemen eşekten inmiş, kapanmış seccadeye.
Sebebini soran yoldaşlarına:
-Allaha şükürler olsun, demiş.
Ya şimdi olsaydım minarede.
