Bir arkadaş anlatıyordu:
“Sabah, cemaat namazından dönerken yolda, bir ineği zorla bir arabaya yüklemeye çalışan bir gruba rastladım. İnek, arabaya binmemek için direniyordu. Yaklaştım ve elimle ineğin alnını şöyle bir okşadım. İnek, sakinleşerek direnmeyi bıraktı. Adamlar, ineği hemen arabaya bindirdiler. Gururlanarak, “Sabah namazının kerameti işte!” dedim.
Eve geldiğimde annem ağlıyordu.
“Neden ağlıyorsun?” diye sordum.
“İneğimizi çalmışlar!” dedi.
İnek, beni tanımıştı, ben ineği tanıyamamıştım!