Kurbağalıdere’ye giderken Kemal Balıkesir villasının önünde manolya ağaçları vardı. Büyük, kocaman bir manolyanın yanında bir de küçük manolya. Haziran’a doğru çiçeklenirdi ya, aman tanrım o nasıl koku! Durup içinize çekmeniz kaçınılmaz. İlla bir nefes alacaksın. Şahane bir bahçede, şahane bir manolya ağacı.
Ve şimdi ne o manolya ağacı var, ne o güzelim kokusu. Koklamaya kıyamadığım manolya, yok artık.
X X X
Öğleye doğru çay bahçesinin bir ucundan Hüseyin abi görünürdü. Bir işaret çakardı. En güzel, en taze, en diri isparileri o yakalardı. Ben de ispariye bayılırdım. Kılçıklı bir balıktı, yemesi zordu ama ben bayılırdım ispariye. Kovaya doldurduğu isparilerden göz kararı bir torbaya doldurur, ederini söylerdi. Pazarlıksız parasını öderdim. Zaten balığın, balıkçıya pazarlığını hiç sevmem. Zahmetini iyi bilirim.
Tavada kuyruğu kalkık tane istavritleri rakıyla uğurlardım. Ne güzel günlerdi.
X X X
Bir gün Hüseyin abinin öldüğünü duydum. Öyle üzüldüm ki o güzel, güleç insanın ölümüne. Onun ölümüyle birlikte sanki tüm ispariler yok oldu.
Deniz kirlendi, öldü.
İspari balığı denizin temiz olanını, yosunun yeşil olanını, taşların ak ak olanını sever.
Güzellikleri bir bir yok ettik.
Güzel günler de öldü.
Bilesin.
