Bu gün mülayim bir kış günüydü. Kırıkkale Merkezde hasta babanın yapması gerekli işleri vardı. Hasta olsa da yapması gerekiyordu. Çünkü mal derdine düşen evlatları mallarla ilgili yapılması gerekli işlerde ise istiflerini bozmuyorlardı. Baba evlatlar kadar sorumsuz değildi. Hasta baba bir pire için bir yorgan yakamazdı. Ama yapacağı bu işler hasta bir babanın yapacağı işler değildi. Devlet dairelerinde koşuşturma ile çözülecek işlerdi. Hasta baba, yakınlarının yapmadığı vefasızlığı hoş görüyor, bir gün vefasızlık yapanların yaptıklarından pişmanlık duyacaklarına inanıyordu.
Peki, vefa neydi? İnsanlar arasında gönülden Gönül´e kurulan köprü değil miydi? Bin bir emekle kurulan köprüler böyle mi ayakta tutulmalıydı. Yolda giderken bir arkadaşın hatırını sormamak vefasızlık değildi de neydi. Tabi bir gün bu sıkıntılarda geçecekti ama o zaman da hasta babayı karşımızda görebilecek miydik?
Bu hasta baba en yakın akrabaların en ufak bir sıkıntısına karşılık beklemeden koşan adam bugün aynı vefakârlığı kendisi bekliyor ama göremiyordu. Çünkü yorulup bir kenarda oturup kaldığında anlıyordu, aç ve susuz olduğunu. Cebine bakıyor, sadece 50 kuruş vardı. Belki cebinde yol ücretini bırakmayacak kadar ihmal biri de değildi. Ama harcanması zorunlu harcamalardı. Simidin bile 1 tl. Olduğu bir dönemde 50 kuruş bir işe yaramıyordu. Dolmuşa binip evine gitse ev bomboş yiyecek içecek yok, Yol ücreti de üstelik 2,25 tl.
Açlık ve yorgunluk mantıklı düşünmeyi bile etkiliyordu. Zaten ilaçlarını da evde unutmuştu. Hasta baba çarşıda pusulasız gemi gibi nereye gittiğini bilmiyordu. Sadece vefa arıyordu. Sağlıklı ve çalışırken yolda belde rastladığı bir dostunu yemeğe davet ederken biride bugün hasta babanın karnımı doyursa diye sanki serap görüyordu. Hele gözünde büyüttüğü o vefa kelimesini boş boş bakışlarda arıyordu. Ama nafileydi. İşte bütün umutlarını yitirdiği andı. Açlıktan ve yorgunluktan yere düşeceğini hissettiği an horozun açken kendisini rüyasında darı ambarında gördüğü gibi hissetti. Düşmemeliydi, dik durmalıydı. Düşünüyordu ama hiç karşılık bulamıyordu. Çünkü bakmakla yükümlüğü olduğu kişileri hiç ama hiç aç ve susuz bırakmamıştı. Belki horoz gibi hayal görüyordu ama eve yorgun gelen babaya sıcak bir çay yapmanın kutsiyetinin yüceliğini anlıyordu.
Kafasında yarattığı hayallerle cebelleşirken tam iyilik abidesi, gerçek bir dost, vefa örneği aklına geliyordu. Vefalı insan gönlü zengin, vefasız ise gönlü fakir olandı. İşte öyle bir insandı. Hangi makama gelirse gelsin çizgisini hiç değiştirmeyen, tebessümü yüzünden hiç eksik etmeyen, kadirşinas bir insandı o. Çarşıda yönünü o büyük insana döndüğünde hasta baba ona hangi kelime ile hitap edeceğini seçiyordu. Anne mi yoksa ablamı deseydi. Yorulan ve hitap düşen hasta baba kaldırımda bir an duruyor, hem bir soluklanıyor hem de kararını veriyordu. Abla diyemezdi çünkü öz ablası ramazan ayında kapıyı kilitliyor hasta kardeşe babasının ekmeğini esirgiyor, hasta kardeşini günlerce aç bırakıyordu. Anne demeliydi çünkü öz annesi hastanede ölüm döşeğinde hasta oğluna dönerek oğlum sana ablan bakıyor mu sıcak yemek yiyor musun dediğinde oğul höykürüyordu. Hayır, anne diyordu. Anne ablam kapıyı kilitleyip yemek vermiyor dediğinde bu kez de anne ağlıyordu.
İşte öyle bir kadındı Şengül Hanım, tıpkı bir anne, tıpkı bir öz abla gibi. Ne zaman anneye, ne zaman bir ablaya ihtiyaç duysa, sanki yıllarımı ona vermiş gibi hep yanındaydı.
Hasta baba artık vefalı Şengül hanıma dua ediyordu. Şöyle diyordu. Yüce insan sen çok yaşa. Bu gün yediği yemek ve çay hasta baba için çok kutsaldı.
Size ihtiyacı var gönlü kırıkların, vefasızların yaşattığı hayal kırıklıkların, umutların yitirildiği anda umut pompalayan bir insan. Şengül Hanım sana çok ama çok müteşekkirim. Bahtın açık olsun.
19.05.2018 Ömer KILIÇ
