Metin Münir, bir yazısında şöyle der:
“Kırk yıldır gazeteciyim. Çok palavra dinledim. Vardığım sonuç şu: Her millet layık olduğu palavraları dinler.”
Palavra söyleyene değil,
Palavrayı söyletene bak.
Palavrayı alkışlayana dön bir.
Eğer bir politikacı, bir yönetici açık şekilde doğru olmayan bir şey söylediğinde ona “Beyefendi, söylediğiniz doğru değil” demezseniz, size yalan söylemeye, palavralar sıkmaya devam edecektir. Sizi, her duyduğuna inanan, her yalanı sahici sanan, bir salak, bir aptal sanır. Sessizlik derinleştikçe yalanlar, palavralar devleşir. Palavraya tahammül eden, alkışlayan toplum ancak palavraları daha da büyütür.
X X X
Adam, durmadan palavra atıyor.
Hem de şarkılı, türkülü, maytaplı…
Ne, neden, niçin yaptığı sorgulanmayan, eleştirilmeyen harcadığı paranın haddi hesabı yok. Ne kendi biliyor, ne meclisi, ne de başkaları. Palavralarla kuşatılmış insanlar da gerçeğin çok uzağında yaşadıklarından, yalan ve doğrunun yüzünü tanıyamadıklarından, yollarına döşenen küçük çıkar hesaplarının kuyularına düşüp, bir türlü gerçeğe ve güzele ulaşamıyorlar. Palavralar, palavra dinleyen insanların hayatlarının bir parçası oluverir. Öyle ki insanlar palavrasız yaşayamaz hale getirilir.
Palavracı alkışlarla beslenir.
Palavracılar alkışlarla daha da büyür.
X X X
Adam palavra atıp duruyor.
İnsanları da palavralarına o kadar alıştırdı ki…
İnsanlar palavracının palavralarını dört gözle bekler oldu adeta. Hem de şarkılı, türkülü, maytaplı palavralar…
Palavralar toplumu sarmaladıkça, palavracı saltanatını daha da güçlendiriyor, paraları cebine indiriyor, toplumu adeta sarhoş ederek, gününü gün ediyor. Palavracının bir cümlesi ile diğer cümlesi arasında ne dediğini anlayana madalya veriyor. Anlaşılmaz olmak palavracıyı büyütüyor adeta.
X X X
Roma İmparatoru Marcus Aurelius, ünlü palavracı Cicero’ya şöyle der:
”Ah, palavralarının zehrini şu Roma halkı bir bilse…”
Ah, bir bilseniz…
