HİÇ KİMSENİNDİR
SANDALYELER MEYHANELERDE.
X X X
Ne koltuk isterim ne masa
İsteklisi olmadım hiç
Küçük sevinçler yakalamak bütün işim
Kıyıda bir sandalye yeter bana
X X X
YILDIZ YÜKLÜ GÖKLER GİBİ
YÜREKLERİMİZ
X X X
Soruyor baba erenler
Kimin zimmetinde bu alçaklık
Kim açtı kapıyı içerden
Destursuz giriyorlar
Cumhuriyet bahçesine.
X X X
Hiçbir dua günah değildir iyilik içinse
Ölmüş işte biri ağlaşıyorlar
Hep aynı ölüm acısı
Hep aynı şaşkınlık
Sahipleri ölmüş bahçelerin ağaçları.
X X X
İnsanlar içinde bir insan olmak
Yıldız ışığında ahlat ağaçları
Boşalan suların günleri uzatan çığıltısı
Yüreğinde bir kor yalnızlığı.
X X X
BU DÜNYA NE TUHAF
DEĞİL Mİ TEYZE!