İnsanlık tarihi, insanın avcı toplumundan, yerleşik düzene geçmesi ile birlikte, tarım toplumunun olmasıyla, “üretenler” ve “tüketenler” diye ayrılmaya başlar.
Bu düzene KOMİNAL TOPLUM DÜZENİ diyoruz. Toprağı ekenler+hayvancılık yapanlarla, hiçbir iş yapmayıp toplumu yönetmeye başlayanlar+büyücüler+din adamları ayrışması başlar. EMEKÇİLER ve üretenleri YİYENLER! Yani iki sınıf oluşur. Bu düzen, Ortaçağ boyunca sürer. Binlerce yıl! Beylerin ve kölelerin oluştuğu, firavun, kral, imparatorluklar doğuran bu düzene FEODAL DÜZEN adını veriyor, toplum bilimciler. Evrende ve dünyada her şey değişir, doğar, gelişir, duraklar ve ölür. 1789 yılında, yeni oluşmaya başlayan burjuva sınıfı-zenginleşen tüccar sınıfı, kentsel zenginlik feodal kralların-imparatorların düzenine son vermeye başlar. Makine çağı başlamıştır. Bu sanayi gelişimine köylüler değil, işçiler gereklidir. Bu düzene KAPİTALİZM denir. Yani kapital sahiplerin, para sahiplerin düzenidir.
Bu kapitalist düzende yeni bir sınıf ortaya çıkar: İŞÇİ SINIFI.
Bu sınıfın kocaman malikâneleri, tarlaları, bankalarda paraları yoktur.
Bir tek, makinelere bağlandıkları zincirleri vardır. Onlar durmadan üretirler, çalışırlar durmadan. Burjuvalar da onları yönetir, aç karnına çalışmaya zorlarlar. “Zincirlerinden başka kaybedecek bir şeyleri olmayan” bu sınıf, işçi sınıfı, kendi düzenini kurmanın savaşını verir.
İşçi sınıfının kurmak istediği düzenin adı SOSYALİZM’dir. Kimsenin emek ve yeteneğe göre bölüşüldüğü, sağlık, eğitim-öğretim ve ulaşımın parasız, herkesin bir evi, arabası olduğu, her işçinin tatil yapma hakkının bulunduğu, insanca, insanın onuruna yakışır bir düzen. Sosyalizm. Emperyalizme dönüşen kapitalizmle, işçi sınıfının özlemi sosyalist düzen arasındaki savaş devam ediyor.
Biri yıkılmamak, yok olmamak için direniyor, biri de dağılmamak için uğraşıyor. Bilinen tarihsel bir gerçek şu ki, direnen bir gün yok olur…
