Yıl 2011 parkinson hastası baba mutluluğun en büyüğünü yaşıyordu. Büyük oğlu Cihan´ı alnının teriyle kazandığı para ile evlendirip, kendi hastalığı için Ankara Keçiören ilçesinde aldığı evi de geçici olarak yeni evli çiftlere tahsis etmesiyle mutlulukları bir kat artıyordu. Hele birde Yavuz Selim adında torunun dünyaya gelmesi, hasta babanın evinde ne var ne yok arabasıyla Ankara´ya taşımasına neden oluyordu.
Sanıyorum yine soğuk bir sonbahar ayıydı. Muhteşem yaz bitmiş hazan gelmişti. Hafif esen poyraz ağaçların sararan yapraklarının dökülmesine sebep oluyordu. Büyük baba ile büyükannenin bütün kızmalarına rağmen arabanın arka bagajı sorumsuz anne tarafından yiyecek ve içecekle dolduruluyordu. Nereye gidiliyordu. İki maaşlı büyük oğlunun evine gidiliyordu. Olsun baba gerek çalıştığı işyerlerinde, gerekse yakın akraba arasında paylaşmayı seviyordu. Zaten mutluluklar paylaşıldıkça artmıyor muydu? Alın teriyle kazandığını yemeden öbür aleme götüren görülmüş müydü? Torun Yavuz Selim için her şey fedaydı. Bu duygularla otuz yıllık Reno marka arabasıyla yola çıkılıyordu. Her şey yolunda gidiyordu. Akşama Eskişehir´de öğrenim gören, ailenin medarı iftiharı Doktor Mehmet Hakan´ın aileye katılmasıyla ailenin mutluluğu daha da artacaktı.
O tarihlerde henüz evlatlar büyüklerine daha asi gelmiyordu. Asi olması da mümkün değildi. Çünkü baba hasta da olsa daha altın yumurtlayan tavuk misali revaçtaydı. O tarihlerde her yere baba koşardı. Çünkü sorumsuz anneler çocuklarına kıyamazdı. Baba koşmalıydı da. Nerede bir hasta, nerede yardıma muhtaç insan, nerede bir düğün, nerede bir cenaze olsa hep baba koşardı. Koşmalıydı da. Bir gün baba yaşlanacak, hastalığı artacak evlatların eline düştüğünde evlatlar bakacaktı. Saf babanın beklentisi buydu. En azından umut ediyordu. Baba müneccim değildi. Nerden bilebilirdi ki evlatların bu denli nankör olacaklarını, bu denli aymaz olacaklarını, vicdansız, duyarsız ve merhametsiz olacaklarını. Ah bilse acaba taş üstüne taş koyar mıydı. Acaba sabahlara kadar çalışıp, muhannete muhtaç olmasınlar diye okutup meslek sahibi yapar mıydı. Nerden bilebilirdi ki sevdiklerinin VEFASIZLIKLARINI,
Evet o tarihlerde dünyada da henüz hiçbir şey değişikliğe uğramamıştı. Her şey saf ve tertemizdi. Yalan riya, iftira kavramları günümüzde ki gibi revaçta değildi Dünya değişmemiş fakat insanlar acayipleşmişti. Menfaati uğruna eşini dışlayan anne, evlatlar ve yardakçılar değişmişti. Ellerine bir şey geçecek miydi, hayır sadece sevdikleri insanı kaybedecekler, yanlarında kimse kalmadıklarında sevecek insan arayacak ama bulabilecekler miydi. O muammaydı.
Hasta baba hiçbir şeye itiraz etmiyor, sessizce her söyleneni yapıyordu. Evet akşamüzeri Eskişehir´den hızlı trenle küçük evlat gelecek, babada onu almaya gidecekti. Baba hastaydı ama onu hiç kimse hasta görmek istemiyordu. Anneyle birlikte küçük evlat büyük bir sevinçle tren garında karşılanmış, eşyası bagaja konmuş eve götürmek üzere küçük evlat arabayı hareket ettirmek üzere idi ki, acele ile baba kapıyı örteceğim derken parmağını kapının arasına kıstırmış, tırnağı yerinden sökülmüş, baba acı çekiyordu. Ama baba çekilen acıları görmeliydi fakat kendisi acısını gizlemeliydi. Yani baba metanetli olmaydı. Kendisini eşine çocuklarına acındırmamalıydı.
Günler acılarla geçtikten sonra tırnak iyi oluyor, babanın hastalığı da iyice artıyordu. Artık yolun sonu görünüyordu. Baba artık koltuk değneğine düşmüştü. Çünkü felç soldan geldiği için sol ayak kemikleri deforme olmuş, ilgilenen olmayınca sol ayak şişmiş, baba deyim yerinde ise acıların en büyüğünü yaşıyordu. Haber salıyordu canlarına ama ne ilgilenen vardı, ne de arayan ve soran vardı. Herkes kendi âleminde, keyfinde ve zevkinde idi.
Evet bir gün olacak, hasta babanın da acıları dinecek, dökülen gözyaşları TİMSAH GÖZYAŞLARINI geçmeyecekti. 09.09.2019 Ömer Kılıç
