Hasta babanın şehirde yaşadığı hayal kırıklığını işyeri açma hususundaki kararı köyümde de devam edecekti. Dile kolay tam bir yıl köyünün Dörtyol mevkiinde işyeri açmak için yer aradı. Ama nafileydi ve her bulduğu yer sahipleri heyecanla vereceklerini söyleyip, umut veriyorlar ama neticede ne iş yapacağın öğrendiklerinde hemen hemen ekseriyeti aynı cevap üzerinde birleşiyorlardı. Bu işi bizim çocuklar yapacak, deyip kestirip atıyorlardı. Bu hasetlikten başka bir şey değil miydi. Madem çocukları yapacaktı, şimdiye kadar neden yapmamışlardı. Hani herkes köyüne hizmet gelmiyor diye sızlanıyordu.
Adeta köyden birinin yükselmesini istemiyorlardı. Hasta babanın yükselmesi bile umurunda değildi. Şimdiye kadar kazandıklarını sevdikleri takdir etti mi ki köylüler takdir etsin. Hasta babanın artık birileri için mal kazanmak gibi bir düşüncesi de yoktu. Kafasına koymuş tu bir kere. Hem özlemini duyduğu köyüne hizmet etmek, hemde kendisine bir meşgale yaratmaktı. Bu saatten sonra kendini ispat edeceği insanlarda kalmamıştı. Bir baba olarak gerek kendi çocuklarının gerekse öğretmenlik yaptığı yıllarda öğrencilerine hep söylediği büyük düşünün kelimesi ve ruhuna itaat edecek evlatları da yoktu. Sevdikleri insanlar gerçek dünyadan kopmuşlar, küçük hayal alemine dalmışlardı. Yani düşmüşlerdi bir şeytanın peşine sonlarını Allah hayır getireydi.
Okumuş iki evlat ömürleri boyunca örnek aldıkları babayı bırakmışlar fitne anneanne ile şizofreni hastalığına yakalanan annelerinin adeta köleleri olmayı seçiyorlardı. Babanın hayal ettiği kariyer, uzmanlık, millete hizmet etmeyi unutup, çok yakın akraba ve komşularının alçakça teşvikleriyle hasta babayla uğraşmayı yeğlemişlerdi. ( Buradan hasta babayı destekleyen, babanın iyi işleri yapacağından endişesi olmayan yakın akraba, vefalı komşu ve canciğer arkadaşlarını istisna tutarak) Hasta babadan artık cukka çıkmayacağını, bu uğurda Allah dışında kimseye diz çökmeyeceğini bilen menfaat perest yıllarca dost görünüp, düşmanca tavır sergileyen alçağın önde gidenleri, kötüler, bedbahtlar, zalimler?. Unutulmasın ki sap döner, keser döner, hesabın bir gün kendilerinin eşlerine ve kızlarına döneceğini asla unutmasınlar.
Bir ayağı çukurda olan hasta baba artık hayır ve hasanat işine girişmek. Bu güne kadar ihmal ettiği, gerçi Mevla kabul etsin küçük küçük hayırlar yapmıştır, fakat kendisi gök kubbede hoş seda bırakmak istiyordu. İşte bu halisane duygularla yola çıkıyordu. Netice de bir yılın sonunda köylülerimizden biri tarafından yer veriliyordu. İşe önce inşaat malzemeleri satmak üzere ardiye açmak için hemen işe koyuluyorlardı. Kiralanan yer dört dönüm yaklaşık 4000 Metre araziden oluşuyordu.Kiraladığı bu arazide ardiye kuracaktı. Biriket yapma işini ise Karahacılı Köyünde kendisine ait 14.000 metrekarelik arazisinde yapmayı hedefliyordu. Ardiye yapacağı arazi düz arazi değildi. Eski harabe bahçe kalıntıları çalı çırpı, vesselam önce arazinin elden geçirilmesi, gerekli tesviyenin yapılması gerekiyordu. Önce yapacağı işi işyerini bağlı olduğu Çelebi Kaymakamı ile paylaşmak, hem yolun başında olduğu için henüz elinde iş makinaları olmağından naçizane Kaymakam beyden yardım istemek için heyecanla Çelebi ilçesinin yolunu tutuyordu.
Çelebi Hükümet Konağına vardığında orda dostları çoktu. Önce İlçe Milli Eğitim Müdürü Yüksel Arslan beyin, sonra Yusuf Koç gibi kadirşinas milli eğitim çalışanlarının hayır dualarını alıyordu. Babanın yapacağı bu işlere, bu yörede ihtiyaç duyulduğundan bahisle hiç tereddüde düşülmeden başlanılması gerektiği hususunda hem fikir oluyorlardı.
Baba büyük moralle Kaymakam beyin kapısını çalmaya vardığında , önce sekreter hanım karşılıyordu. Tesadüf ki sekreter hanımda yıllarca aynı okulda mesai arkadaşlığı yaptığı Karaağaç Köyü´nden Hamit Ayan abinin kızı olması babanın heyecanını biraz olsun yatıştırmıştı. Devamı gelecek
18.05.2019 Ömer KILIÇ
