Basınımıza yıllarını veren gazeteci veya yazarların meslek anılarını sizlerle paylaşmayı bugün de sürdüreceğim.
Bugünkü yazımda, gazetecilik yaşamım boyunca büyük desteğini gördüğüm, 1999 yılında Türkiye Gazeteciler Cemiyeti’ne üyelik rozetimi takan Nail Güreli’yle ilgili bir anıyı sizlerle paylaşacağım.
Anıyı, Yüksel Baştunç’un kaleme aldığı “Babıâli’nin Saklı Dünyası” kitabından aldım.
YETENEK TESTİNE İNAT GAZETECİLİĞİ SEÇTİ
“Nail Güreli de ilk gençlik yıllarında çaresiz hastalığa tutulanlardan. Ağzından gazetecilikten başka meslek çıkmıyor. Rüyalarında yolu hep Babıâli’ye çıkıyor. Yanıp tutuşuyor bu meslek için… 1952’lerde hastalığının derecesini ölçebileceği bir fırsat çıkıyor karşısına. Cağaloğlu’nda yakın zamana kadar İstanbul Kız Lisesi olan tarihi binada İş ve İşçi Bulma Kurumu’nun açtığı “Gençleri Mesleğe Yöneltme Merkezi” var. Müracaat eden gençleri çeşitli testlerden geçirip hangi mesleğe yetenekli buluyorlar. Nail durur mu? Hemen merkeze başvuruyor.
Sonunda uzman psikolog, Nail Güreli’yi karşısına oturtup sonucu açıklıyor:
“Çok arzu ediyorsun ama gazetecilik yapacağın en son iş, düşüneceğin en son meslek. Çünkü sende kapıdan kovulunca bacadan girecek yetenek bulunmadı” diyor. Nail, kapıdan çıkarken psikoloğa dönüp büyük bir laf ediyor:
‘Ben kapıdan kovulunca bacadan giren değil, önünde kapıların açılacağı bir gazeteci olmak istiyorum…’
Büyük laf etmenin telâşıyla da önünde açılan ilk kapıdan Babıâli’ye dalıyor. Bu kapı, basınımızda iz bırakanlardan Can Kemal’in çıkardığı mütevazı ‘Hizmet’ gazetesidir. Gazetenin kadrosu kısıtlı olduğundan stajyer muhabir Nail Güreli, kendisini olayların içinde bulur. Sabahları gazeteye en erken gelenlerden olduğu için istihbarat şefi Selçuk Küçükemre ilk işini eline tutuşturur.
Güreli, gazetecilikte yapacağı ilk röportajın konusunu merak ve heyecanla merak ve heyecanla okumaktadır. ‘Flaş… Flaş… Flaş… Türk güzeli Günseli Başar, Avrupa güzeli oldu. 1952 Avrupa güzellik kraliçesi Türk kızı.’
Bu röportaj da büyük ses getirir.”
Nail Güreli’ye uygulanan yetenek testi, beni yıllar öncesine, lise yıllarına götürdü.
Bandırma Şehit Mehmet Günenç Lisesi, son sınıfında okurken, Hürriyet Gazetesi, böyle bir anket düzenlemişti. Bu anket sonucunda benim, “banka memuru” olabileceğim bildirilmişti.
Çok gülmüştüm.
“Bankacılık ve ben!” Olacak iş değil! Ne hesaptan anlarım, ne matematikten!
Aynı Oktay RifatHorozcu’nun, “Tecelli” isimli dizelerindeki gibi:
“Nedir bu benim çilem!
Hesap bilmem
Muhasebede memurum
En sevdiğim yemek imambayıldı,
Dokunur
Bir kız tanırım çilli
Ben onu severim
O beni sevmez”
Meslek testine inat, ben de “banka memuru” değil, gazeteci olmayı yeğledim. Gazeteci olmakla da hem gurur duydum.
