Adam, genç yaşta evlenir. Bir süre sonra eşi ve bir çocuğunu evde bırakarak gurbete çıkar. Beş-altı yıl çeşitli ülkelerde çalıştıktan sonra “Hele bir sılaya varayım” der. Eşini, bebekken bıraktığı çocuğunu özlemiştir.
Evine geldiğinde eşi ile birlikte üç çocuk bulur. En küçüğü, annesinin önüne koyduğu kâseden, ağzını burnuna bulaştırarak yoğurt yemektedir.
Adam:
“Yahu karıcığım, bunlar da kim?” diye sorar.
Kadın:
“Aaa” der. “Şu büyük olan senin ilk çocuğun değil mi? Ne çabuk unuttun?”
“Ya öteki?”
“O da, sen giderken ben ona hamileydim. Senin gidişinden altı ay sonra doğdu…”
“Ya şu en küçük olanı? Bu çocuk da neyin nesi?”
“Canım, onun da sana ‘baba’ dediği yok ki, oturmuş yoğurdunu yiyor…”