Coşkun Pınar
Bazen hüzün, bazen sevinç...
Ağlamak,bir dağın zirvesinden hıçkırıklarını göğe yükseltircesine.
Öfkelenmek,denizleri azdırıp,kayalıkları dalgalarınla inletircesine..
Sevinmek,bir çocuğun minik ellerine,bir şeker koyuvermişcesine...
Hayat bir mazi,Yaşamayı arzularken geride bıraktığımız.
Hepimiz,her günümüzle yaşamımızı süsleyen bir hatırayız.
En değerlisinden,beş para etmezine bir hatıra...
Şimdi ne yapmalısın biliyormusun?
Yılmadan, ertelemeden yaşayacaksın en ince detayı!
Yaşamak istediğin herşeyi.
İmkansızlığı bile!
O anda yaşayıp hatıralarına ekleyeceksin.
Ertelemeyeceksin sabahın ilk ışıklarında yollara vurup toprağın kokusunu içine çekmeyi.
Deniz kenrında martılarla şarkılar söylemeyi ertelemeyeceksin.!
İşlerin başından aşıyorken dahi olsa,bir iz sana hatırlattığında eski günleri,zamanı durdurup bir dakikada olsa dostunun sesini duymayı,özledim demeyi ertelemeyeceksin...
Ve AşK`ı..
Zamansızca karsına çıkmış olsada,kapını çaldığında,düşünmemelisin gönlünün kapılarını açmak için aşka..
Unutmaki maziyi yad ederken,`ne aşklar,ne hayaller,ne günlerdi diyeceksin tebessümle.
Neden belki,için burkuluverecek sonra.
Öyleyse şunu da unutma:
Aşk zamansız gelen,ama ,zamanla kaybolan bir gerçektir....
