Kara ulaşımında ana yollarda ticaret ve ulaşım için deve ve katır katarları ve kervanları kullanılıyordu.
Katar sahipleri yük ve ürün taşımacılığını belirli bir ücret karşılığı yapıyorlardı. Yolcular yük ve çoluk çocuk olmadığı zaman atla veya merkeple gidiyorlardı. Kısa mesafeler, genellikle yürünürdü. Kağnılar ve at arabalarıyla bir yerlere gitmek saatlerce, bazen de günlerce sürerdi.
Bursa, Mudanya, Balıkesir, Bandırma yollarından geçen arabalar mürur resmi (Geçiş vergisi) ödüyorlardı. En konforlu nakil vasıtası olan yaylı at arabaları ile gecenin kör karanlığında yola çıkılmazdı. Pencereli olanları da vardı. Bunlar yük arabası veya seyahat amaçlı olarak kullanılırdı.
Bandırma iskelesi çok hareketliydi. Her gün, her tarafa mallar gidiyor, her taraftan mallar geliyordu. Bursa’ya gitmek için yaylı bir araba ile sabah erkenden yola çıkılır, 28 kilometrelik toprak yolu aşınca Mihaliç’te mola verilir, genellikle de gece orada bir handa kalınırdı.
Araba avluya çekilir, ahırda yorgun atların bakımları yapılır, dinlendirilirdi. Ertesi sabah kahvaltı yapılır, hazırlıklar bitince tekrar yola çıkılıp Bursa’ya varılırdı. Mihaliç’ten sonra Bursa’ya kadar olan 65 kilometrelik şose yol oldukça düzgündü.
“Hükümet Binası ve Telgrafhane harabeye dönmüştü ve ihtiyaca yetmiyordu. İskele Meydanı’nda yeni bir binanın yapılması gerekiyordu. Keşif bedeli 150.000 Kuruş tutunca vazgeçilerek Vardaroğlu Hanı’nın karşısındaki boş arsaya yeni bir bina yapılması kararlaştırıldı.” (*) (*) BOA, BEO, No:783/58669, 7 Zilhicce 1313, 20 Mayıs 1896
