Daha çoğumuz yemeğe, neşeye ve şarkıya saklanan altınlardan daha fazla değer verse idi, dünya daha neşeli olurdu.
Tolkien
Bir cumartesi akşamında yine mezatta insanlar bir araya toplanmıştı.
Selim Bey, yakasında mikrofonuyla sesleniyordu,
“Arkadaşlar bakır komple, malzeme çok ağır. Evet, gelsin peyler…”
Biri,
“Beş yüz.” Dedi.
“Evet, beş yüz geldi.” Dedi Selim olanca sesinin gür tonuyla.
Sonra aldı sözü,
“Altı yüz liradayız. Bakır, çok etli bir ürün... Var mı bu güzelliğe pey veren? Yok. Yoksa çekiyorum. Çekiyorum. Çeeektim.”
Ardından bir müzik sesi gelmeye başladı. Bu, eski bir kasetçalardan geliyordu.
Hani ıssız bir yoldan geçerken
Hani bir korku duyar da insan
Hani bir şarkı söyler içinden
İşte öyle bir şey
Hani ıssız bir yoldan geçerken
Hani bir korku duyar da insan
Hani bir şarkı söyler içinden
İşte öyle bir şey
Hani eski bir resme bakarken
Hani yılları sayar da insan
Hani gözleri dolar ya birden
İşte öyle bir şey
Hani eski bir resme bakarken
Hani yılları sayar da insan
Hani gözleri dolar ya birden
İşte öyle bir şey
İşte öyle bir şey…
Müzik bitince yeniden sözü aldı Selim,
“Evet, arkadaşlar, sade bir kasetçalar. Kondisyonu çok güzel…”
Salon tıklım tıklımdı. Kadın, erkek, genç, yaşlı hatta çocuklar da vardı. Herkes heyecanla izliyordu. Başka bir dünyadan gelmiş gibiydi burada insanlar. Çoğu burada kendini unutmuş gibiydi. Dertlerini, öfkelerini, kırgınlıklarını, yorgunluklarını bir kenara atmış gibiydiler.
Kocaman salonun içi antika eşyalarla doluydu. Tümünün de apayrı bir dili vardı bu eşyaların. Sanki konuşacak gibiydiler. Her bir yanda bakır ibrikler, eski antika saatler ya da hiçbir zaman eskimeyen saatler, eski, yeni tablolar, ahşap atlar, ahşap tavşanlar, kartallar, keklikler, çok güzel, ilgi çekici kuklalar…
Eski radyolar, gramofonlar, bakır, duvar tabakları…
Burada başka, bambaşka bir dil vardı. O dil konuşuluyordu. İkinci bir dil… O da mezatın diliydi. Antikanın diliydi. Eski, anılarda kalmış eşyaların büyülü diliydi burada konuşulan. Ürün diliydi. Eşyanın destanı vardı burada.
Her bir yöreden, her meslekten çeşit çeşit insanlar buraya getirilen tüm eşyalara büyülenmiş gibi bakıyorlardı. Buraya gelmeye alışkın olanlar da yeni ürünlerin heyecanıyla buradaydı.
Eski fotoğraf makineleri, tespihler, tuşlu, kocaman telefonlar, lambalar… Bunlara bakınca insan büyüleniyordu elbet. Çok eskilere gitmek büyülenmek mi demekti. Burada eşyanın tabiatı vardı.
“Altı yüz elli geldi. Harika bir ürün… Yedi yüzü de geldi. Satıyorum, satıyorum, saatt ttıımmm…”
Zil sesi geldi ardından. Uyuyanlar uyandı. Sıkılmış olanlar sıçradı, kendine geldi. Konuşanlar, lafa söze dalanlar konuşmayı kesti.
“Çok ağır ürünler, etli ürünler…”
“Eski bir terazi…”
