Ruhumu bekliyorum...
Tozlu bir pencere kenarında...
Hiç gidemeyeceğim uzak diyarlarda,
belki de ellerimin uzanamadığı bulutlarda..
Gerçeklere o kadar yabancı,
kalabalıklardan oluşan bir yalnızlığın,
en büyük, en sahici yalancısı..
En de masumu günün sonunda.
Doğruyu aramışız sürekli,
yanlışlar merdiveninin basamaklarından çıkıp
gerçek sanmışız yalanları...
Ruhumuzun katıksız umutlarını..
Elimizle kendimizi kandırmaktan başka bir şeye
hiç sahip olmamışız.
Biz olabilirdik.
Zaman kavramından bağımsız.
Ama yalanların hükümranlığı,
ne varsa masum olanın
bir savunmaya fırsat vermeden,
verdi ölüm fermanını.
Sevmenin yaşam demek olduğu yerde,
ayrılık ölümdür apaçık.
Cennetinin cehenneme dönüştüğü an
yarınlar yok sanırsın, var mı?
Yok mu?
Onsuz da tükenir mi zaman?
Ruhumu bekliyorum...
Yaşama ayak uyduramayıp,
geçmişi özleyen, söz geçiremediğim ruhumu...
Hiç anlatamadım.
Hiç de anlamadılar..
Ne derlerse desinler..
Yaşayanlar yaralanmaya mahkûm...
Ruhlar, tıpkı hayaller ve hatıralar gibi
hiç yetişemeyeceği o "hayat" treninde,
ömürler boyu beklenmeye mahkûm.
Sare Eltimur 07 12 2024