Hadi hazırlanın geçmişe gidiyoruz…
“Mahalle bakkalından iki ekmek bir paket margarin birde süt al” dedi annem. Elimizde kırmızı bir not defteri var. Önce bakkal amca kendi defterine sonrada elimizdeki deftere yazardı aldıklarımızı. “Babam çarşamba günü maaşını alıyor” diye çıkarken söyler birde sakız kapardık. Sokakta belli aralıklarla ezgili sesler yükselirdi “kaymakçı geldiiiiiiii. Sütçüüüüüüüü, overlokçu geldi hanımmmmm. Naylon nayloncuuuuuuu.” Evin tüm ihtiyaçları kapıda. Akşam çökmeye başlayınca sokaklarda üstü tabakla kapalı kap kap yemekler bir oraya bir buraya yürürdü, akşam annemler size gelecek çaya haberi ulaştırma işi genelde çocuklarındı. Çaylar konur koyu bir sohbet ve artık yatma vakti anne baba odalarına çekilince gün içinde çocuklar ne yaptı, kime ne lazım, dedikodular aktarıldıktan sonra artık uyuma vakti. Kapı önüne gelen araç bile kime ait olduğunu geliş saatine göre bilirdi yetişkinler, kim hasta, kimin düğünü var, kimin cenazesi var bilinirdi. Mahalleye taşınan hemen tanınır ne ihtiyacı varsa çözülürdü.
Aç gözlerini yıl 2023 sıkıştık binalara artık bakkal yok varsa da son demlerini yaşıyorlar. Yazdırma yok, kredi kartı var. Mahalle aralarında satışlar yok, internetten bakıp en ucuzunu almaya çalışıyoruz. Komşular bırakın birbirlerine yemek götürmeyi, birbirlerini tanımıyorlar ama “tıkla gelsin” deyip istediğimiz yemek evimize kadar geliyor. Komşu komşuya gitmiyor çünkü tüm gün iş ev trafik derken yorgunluktan ancak koltukta uyuklanıyor, kapı önüne kim arabasını park etmiş bilemeyiz bizi de ilgilendirmez, önceden mahalleye taşınana en azından “günaydın” derdik, şimdi dillerini bilmediğimiz bir sürü komşularımız var.
Şimdi size soruyorum hangisi güzel ve bizlere konfor sağlıyor.
Ben bu durumu kabul edemiyorum, mahalle arasından sütçü geçsin istiyorum, komşum bana ansızın gelsin ve birlikte çay içelim istiyorum, komşum için pasta börek yapmak istiyorum, bayramlarda çok yorulmak istiyorum. Ama çağı ve getirdiği imkanları da geride bırakmak istemiyorum, “tıkla gelsin” diyorum.
