Bir dikiş makinası vardı anamın,
Yere oturur,
Küçük bir masa üstüne koyar,
Eliyle çevirir dikerdi...
İşi bitince üstünü kapatır
"Sakın oynama,iğnesini kırarsın" Derdi...
Derdi de,
Günde en az iki kere,
Kendi kırardı o iğneleri...
Dikiş kutusunda,
Makaralar, iğneler, iplikler doluydu.
Bir de gümüşten bir yüksüğü vardı.
Parmağına takardı, iğne batmasın diye...
Ama gel gör ki,
O melun iğne,
Gider, öbür parmağına batardı...
Boynuna taktığı yünlerle,
Perdeler, kazaklar, çoraplar örerdi...
Ördüğü perdeleri pencereye takar,
Odayı süslerdi...
Rengarenk yemeniler alır,
Kenarlarına oyalar işler,
Komşu kızlara verirdi...
Oyalı yemeni, kadında güzel durur derdi...
Dolapların içine,
Naftalin, çörek otu, karanfiller koyar,
Çamaşırların arasına sabunlar dizerdi...
"Börtü böcek gelmez, güzel kokar,
Sabun kokusu uzun gider " Derdi...
Okula giderken, okunmuş pirinçler yedirir
"Biliyorsun ama, heyecanlanır unutursun
Birer tane yutuver " Derdi...
Öldüğünde,
İşlemeli yemenilerden birini koyduk,
Tabutunun başına...
Kadını güzel gösterir, derdi ya...
Kefeninin arasına,
Çörek otu, karanfiller
Sabun parçacıkları koyduk...
Güzel koksun anam...
Sabun kokusu uzun gider derdi ya...
Bir de...
Okunmuş pirinçlerden koymuştum baş ucuna,
Anam bilir gerçi,
Sorgu meleklerinin sorularının cevaplarını...
Ama, heyecanlanır belki sorulduğunda...
Öyle derdi anam...
Rahmetlik anam...
Yalan söyleyecek değildi ya...
