Bir taraf yazın tam da ortası. Hava bunaltıcı, güneşin aya teslim olma saatleri gelse de, yüzüme vuran yazın sıcağından halim de perişan. Bir taraf kışın tam da ortası. Hava şubatın ayazını, vuruyor yüzüme nefesimi kesiyor soğuk. Üzerimde ince bir tişört, yazlık kot pantolon, spor ayakkabı. Bir an önce eve atmak istiyorum kendime. Hatıraların gözlerimin her yerinde. Birazdan geçerim koltuğuma alırım elime gözlerini. Bakarım belki ısıtır ellerimi. Hadi bakalım avutsun bahaneler beni bu akşam…
Zor bela atıyorum kendimi fakirhaneme. Oda loş ışık, perdenin arasından giren akşam güneşi, karanlığa bırakmak üzere kendini. Camdan halının üzerine yansıyan ışık, donuk ve bir o kadar da mat. Kitaplarıma bakıyorum. Bir sürü daha okuyacağım kitap beni bekliyorlar. Sessizce sehpanın üzerinde sıralı halde öylece duruyorlar. İçlerindeki hikayeleri okuyunca, kalbimin ortasındaki damarlarım çatlayacak biliyorum. Ama avuntu işte yine de okuyacağım. Ahmet Arif’in leylasına hapishane ranzalarında yazdıklarını okuyunca, yine sen geleceksin aklıma cennetinim prensesi. Yada Yılmaz Odabaşı’nın şiirlerini okuduğumda, dağlayacağım ellerimi yine, yazmasın bu akşam tek bir satır diye. Avutmayacak hiçbir kelime ne yazarsam yazayım. Sensizliğin boşluğunu doldurmayacak hiçbir avuntu…
Avutsun bahaneler beni bu akşam…
Çay demini aldı sanırım. Her zamanki ince belli büyük bardaktan doldurup, geliyorum loş ve karanlık salona. Kendimi bırakıyorum koltuğa, üzerimdeki yükün ağırlığından koltuğun yastıkları çöküyor. Ruhumda her sabah kalktığımda, kurduğum zırhlı ordular akşam olunca hepsi yeniliyorlar. Savaş meydanlarının acısını bırakıp gidiyorlar. Zaferlerle dolu bir hayattan, yenilmişliğin bu denli dibine vurmayı anlamak ne mümkün. Yüzüm bir anka kuşu gibi, her gün küllerinden doğan güçlü ve azimli, bilinçli ve kararlı. İçim yüksek dağların tek kartalı gibi, her akşam yalnızlık ve hüzün, sensizlik ve sevdan…(Devamı var)