(Devam) Annem misafir odasının ışıklarını söndürmeye gittiğinde oda da yalnızca ikimiz kalmıştık. Babamın tespihi neden çiviye astığını anneme sorsam da cevabını alamadım. Ertesi sabah okula gittim. Aklımda hala duvara asılan tespih vardı. Okulda paydos zilinin çalmasını dört gözle bekledim. Paydos ziliyle birlikte koşarak evin yolunu tuttum. Eve geldim yemek yedikten sonra derslerimi çalışmaya koyuldum. Bir yandan ödevlerimi yaparken, bir yandan da dün akşam ki olaya kafa yormaya başladım. Derken akşam oldu babam eve geldi. Yemeğe geçmeden, yanına gittim ve tespihi benim koparttığımı söyleyip özür dileyip elini öptüm. Kendisine tespihini neden duvar astığını sordum. Yemekten sonra misafir odasına geçelim sana anlatacağım dedi…
Yemekler yendi, ben ufaktan, ufaktan salona geçme hamlesi yapıyordum ki, babam arkamdan yakalayıp kucakladı beni. Birlikte kucağında solana geçtik. Her zamanki gibi, koltuğuna oturdu beni kucağından indirdi. Tespihin hikâyesini dinlemek için dizlerinin dibine usulca oturdum.
Başladı anlatmaya.
Oğlum akşam yaptığım bir gelenektir dedi. Ne geleneğiymiş baba demeden başladı anlatmaya. Ben dün akşam evdekilere dedim ki, yapmış olduğunuz ne ise birbirimizden saklamadan usulca anlatmamız lazım. Ama onlar anlatmadılar. Bende bu yüzden hatanızı duvara asıyorum. Arkamdan çevirdiğiniz bu işin ayıbı da duvara asılı kalsın. Ayıplarını anlayanlar gider o duvardan alır. Baktıkça yaptıklarından ders çıkartsınlar diye…
Çocuk aklımda babamın dizlerinin dibinde donup kalmıştım. Ne arkadan iş çevirmesi ne ayıp ne günahı anlamamıştım doğrusu. Sonra babam her zamanki sıcak tebessümü ile başladı tekrar konuşmaya.
Oğlum sen bu söylediklerimi şimdi anlamazsın, ama büyüdüğünde senle tekrar bunu konuşuruz demişti. Yani konu ne olursa olsun ne yapılırsa yapılsın, suç, günah, ne ise bunu karşındakine açık bir şekilde söyleyip hatandan dolayı özür dileyeceksin. Saklayarak, gizleyerek hiçbir yere varılamayacağını o yaşta anlamıştım. Aradan yıllar geçti her sohbetimizde bunu anlatıp durdu….
Ayıplar bir, bir asılırmış askıya. Ayıpların askıya bir, bir asılmaması için günümüzde şeffaflık, dürüstlük, ahlak, erdem gereklidir her insana. Bir tespih tanesinin hesabını vermeye gücümüz yoksa, bunca işlenen hataların hesabını nasıl vereceğiz diye düşünmeli insan…
Şimdi bakıyoruz, Dünya’yı esir almış küstahlık, nobranlık, haksızlık, hukuksuzluk, ahlaksızlık. Zindanlara hapsedilmiş insanlık. Yusuf’un kuyularına atılmış iyiler. Nemrut’un zulmünü savunur hale gelmiş sefiller. Bebeklerin üzerine bombalar yağarken zebaniler ile bir olup oh etmiş bütün zalimler…
Pişkinlik arşa dayanmış…
Yaptıkları reva görünmüş…
Ve şimdi bunların ayıplarını çıkartıp birer, birer assak duvarlara.
Yetmez dünyanın duvarlarındaki çiviler bunların ayıplarını asmaya…
“Vicdan Allah’ın yüreğimize fısıldadığı seslerdir. Vicdansızların sağırlığını varın siz düşünün.” (son)
