Ilık bir poyraz, mis gibi bir hava…
Zeytin ağaçları oynaşıp duruyor, sallanıyor.
Belli ki yüklü.
Sekiz köşe şapkalı ak saçlı adam, merdivende bir türkü tutturmuş.
Makedon türküsü…
Biraz hüzün, biraz özlem, biraz sevinç…
Aşağıda, yanan ateşin başında bir çocuk.
Zeytinler kara kara, taş gibi sert…
Adamın türküsü bahçe bahçe dolaşıyor.
O babamdı.
X X X
Elleri çatlak çatlaktı.
Toprak kokardı.
Toprağa ağaçlar ekti.
Yaşam suyu verdi, dua okudu.
Her gün elleriyle okşadı ağaçları bir bir, çiçekleri kokladı.
Meyvelerinden kopardı, çocuğa verdi.
O babamdı.
X X X
Küçük, alçak pencerenin önüne otururdu.
Aydınlığın önüne.
Kuran okurdu.
Öyle de güzeldi ki sesi…
Avlunun koca taşına çöker, dinlerdim.
Anlamazdım ama öyle güzel gelirdi ki sesi bana…
O annemdi.
X X X
Süt kokardı annem.
Yemek kokardı.
Ocağın başında, beyaz yaşmağını omuzlarından arkaya atar, uğraşır dururdu. Kaselere yoğurt tutar, özene bezene örterdi her birini.
Yoğurt da ne yoğurt olurdu ama…
Evin içinde fır dönerdi, işi de hiç bitmezdi.
O annemdi.
X X X
Bir lambamız vardı.
Gaz lambası.
Altında ders çalışırdım.
Dersim bitti mi lamba söndürülür, ocağın ateşinin aydınlığında babamla eskilerin muhabbeti başlardı. Ne güzel muhabbetlerdi onlar.
Sabahın köründe kalkar, süt satardım, sonra okula…
Ah, o sabah uykularının uykusuzluğu…
O bendim.
X X X
Gecelere inat, sokak lambalarının ölgün ışığının altında toplanırdık. Masallarımız cin, şeytan, peri…
Kendi korkularımızı büyütürdük.
Mezarlık arası tozlu yolda bir lastik topla oynamanın yorgunluğunu,
Gecenin poyrazının evin ahşap deliklerinde çaldığı ıslık eşliğinde,
Deliksiz bir uykuya dalardım.
O bendim.
