Hani sözler vardır:
“Bana arkadaşını söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim.”
“bana okuduğun kitabı söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim.”
Bu sözlere benzer bir söz de ben söyleyeyim:
“Bana aileni söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim.”
Neden mi?
X X X
Ailemizi seçme hakkımız yok.
Ama ailemizin hayatımızdaki yeri, tüm hayat çizgimizi belirliyor.
Adeta alınyazımızı ailemiz belirliyor.
İçinde yaşadığımız, ilk nefesimizi aldığımız, insan ilişkilerini ilk gördüğümüz ve paylaştığımız ilk sıcak yer. Aile. Sonra gelen ne varsa, çevre, öğrenim, meslek, iş ve sosyal ilişkiler, yeni bir aile oluşumu, arkadaşlıklar…
Yaşantımızın yol haritası orada, ailemizde çizilmiştir.
X X X
Her yaşanan gün ve yıllar, yaşanan her şey/olay, hayat çınarımız olan aile çınarına eklenen bir yaprak gibidir. İşte o yaprak, sevgi ve saygıyla tutunmuşsa aile çınarına, hayatın en sert ve hoyrat rüzgârlarına, savrulmalarına karşı bile dayanır, kopup düşmez bir yerlere.
X X X
Aile, yaşamımızın arsasıdır.
O arsaya ne inşa edersek, ne kurarsak ailenin çimentosuyla kurarız, yaparız. Hissettiğimiz, düşündüğümüz, yaptığımız, olduğumuz her şeyde ailemizin izi, mührü vardır. Ailenin ektiği sevgi ve saygı, bilinç ve kültür, her bireyinin kılcal damarlarını besler.
X X X
Yaşantımızın doğal bir anında kaçıp kurtulmak istediğimiz ama çok cana dönüp sığınmak istediğimiz ailemiz, bizim yapısal bağımlılığımızdır.
Dedim ya, bana aileni söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim.
