Beni kovma yüreğinden. Yağmur boşalıyor bütün heybetiyle şehrin her bir köşesine. Camlardan, kaldırımlardan, çatıların oluklarından akan yaz yağmurunun sıcaklığına karışıyor her şey. Biraz önce evinin balkonunda oturan ömrümü ziyan ettiğim umarsızlık kraliçesi, yağmur başlayınca silkinip birden ayağa kalkıyor. Ayağa kalkınca ben her zaman ki, evinin karşısındaki parkta oturup ona baktığımı görüyor. Birkaç dakika arenada ölecek olan savaşçılara bakan imparatorluğun kraliçesi edasıyla, uzun saçlarına dokunup geriye atıyor. Sonra odaya girip, beyazdan sarıya dönen ince tül perdesini kapatıyor. Yağmur şiddetini artırdığını ve üzerimdeki mavi gömleğin sırılsıklam olduğunu bile hissetmedim…
Biraz daha bekledikten sonra, yağmurun şiddeti benim bir yerlere sığınmam gerektiğini hatırlattı. Oysa kaçacak bir yerimde yoktu. Nereye kaçsam, yağmur zaten ıslatacaktı. Adımlarımı hızlandırıp iki sokak sonra ana caddeye çıktım. Yolun karşısındaki otobüs durağına attım kendimi. Kim ne yapmış bu gökyüzüne ki, ağlaması dinmiyor. Oh ne güzel ya, sen beş dakika balkonda görmek için iki otobüs, bir minibüs değiştirip gel buralara. O yağmurun kaldırımlara vurduğu sesten sıkılıp içeri girsin…
Beni kovma yüreğinden. Koyu gri bir öfke haline bürünüp her zaman ki gibi çaresizlikle evin yolunu tutuyorum gelen ilk otobüsle. Siz hiç sizi bu kadar özleyen biri ağlarken rahatça uyuyup ve sabah dinlenmiş bir şekilde kalktınız mı? Hiçbir şey yok muş gibi, bir sonraki karşılaşmanızda, var olanları ya da var olmasını istediklerinizin bu kadar değersizleştirildiğini gördünüz mü? Yüreğine dünyayı sığdıranların bir sandalyenin kaplayacağını kadar yer isteyip te ve ona müsaade edilmemesinin sahipsizliğidir bütün bu yazdıklarım…
Vaktimi, şehrin mabetlerinde onunla olacağım bir hayatın dualarını okumakla geçirdim. Ne yaparsan yap ne dilersen dile olmuyor işte. Tatlı su ile tuzlu suyun birbirine kavuşmaması gibi bir durum işte. Bir türlü gösteremez insan sevdiğini, onun anlamasını bekler durur vakitli vakitsiz zamanlarda işte. Ama benim sana olan bakışım, sevişim, özleyişim farklı. Ben güneşin gülümsemesini üzerime alıp, kendimce mutlu olup avunanlardandım…
Kovma beni yüreğinden. Günlerden cumartesi. Öğleden sonra işten çıkınca, İstinye’ye gideceğim. Bu arada söz verdi sahilde bulaşacağız hadi hayırlısı. İstanbul’un bahar ve sonbaharları benim için başka bir güzelliktedir. Baharda toprağın hareketliliği içimi ısıtıyor, beni bir kez daha ona aşık ediyor ve her sonbahar gelince düşüyorum sahilin kadim ağaçlarının yapraklarıyla yerlere. İstinye sahilinin güzelliği ve benim heyecanım göklerde. Onu beklerken, aklıma topal balıkçı ile aç martının hikayesi geliyor… (Devamı gelecek)
