(DEVAM) Kahvaltı yaptın mı diye sorup, sokuldum biraz daha yanına. Yok dedi. Oğlumun güvercinlerini getirdim satıp gideceğim ama bu havada kim gelip kuş alır ki dedi. Sözü değiştirmekten başka çarem kalmadı. Bende açım dedim. Birkaç metre ödete çay satan adama seslendim. Adam hemen yanımızda bitti. İki çay ve iki tane simit alıp uzattım birer tanesini kadına. Başladık kaçamak bakışlarla birbirimize bakmaya. Kadın bir yandan çayı içip, simidi yerken bir yandan da tezgah açan insanları izliyordu. Çaylarımız bitti. Kadın başını kaldırıp sordu. Pek satıcıya benzemiyorsun ne işin var burada. Evet haklısın ben birkaç güvercin almaya geldim dedim. Kadın heyecanlandı. Tam kuşları bana gösterecekti ki ben başladım soru sormaya. Bu güvercinler oğlunun dedin, ne cins bunlar, peçeli mi, erkek mi, dişi mi.
Kadın hiç sorma. Bu kuşlar Mardin kuşu, peçeli, benekli kuşlar. Bunlar oğlumun kuşlarıydı. Oğlum yok artık. Bende evi topladım elimde kala, kala bu dört tane, bir çift erkek, bir çift dişi kuş kaldı. Bunları da satabilirsem, bu akşam bilet alıp Mardin’e döneceğim dedi. Bir anda neye uğradığımı şaşırdım. Kadının söyledikleri, sabahın ayazında yüzüme vuran soğuktan daha etkiliydi. Cesaret edemedim, oğlunu soramadım. İnsanın bu anlarında çekilecek bir köşesi olması lazım. Sessizce oturup yıllarca kıpırdamamalı öğlece durabilirdim bit pazarının asırlık köhne ıslak duvarlarının dibinde. Şimşekten korkan çocuklar gibi yorganı başıma çekip kendimce bir türkü söylemek. Birkaç dakikalık suskunluktan sonra, o soruyu sormanın vakti geldi diye düşündüm.
Oğlunuz nerede?
Güvercin satıcısı kadın yalnızca yüzüme baktı. Yüzü beyazdan, pembeye doğru bir renk aldı. Gözlerinin altındaki morluklara kirpiklerinden damlalar döküldü. Dudakları titredi ellerini birbirleriyle buluşturup, yüzüne götürdü gözyaşlarını sildi. Oğlum hastaydı genç yaşında beni bırakıp gitti öldü…
Birkaç güvercin. Oğlundan kalan son hatıraları satmaya getiren bir annenin yüreğindeki boşluğu ne doldurabilir. Genç bir insanın ölümünün verdiği acılı kim dindirebilir. Sessizliği karşıdan gelen bir adam bozdu. Selam verdikten sonra, direkt kuşları görmek için sandığın üstündeki mavi örtüyü çekmeye çalıştı. İstem dışı bir hareketle kuşlar satılık değil, ben aldım dedim. Adam, sinirlenip söylene, söylene uzaklaştı.
Döndüm, güvercin satıcısı kadına; Ben bunları alıyorum, arkadaşımın oğluna götüreceğim dedim.
Kadın; Bu kuşlar pahalı, Mardin kuşlarıdır diye sana söyledim, öyle ben aldım demekle alamazsın.
Sorun değil, anacağım sen ne kadar para istiyorsan ben vereceğim dedim.
Kuşlara yirmi bin lira para istedi. O kadar para yanımda olmadığını ama vereceğimi söyledim. Kadın başını sallayarak onayladı…(DEVAM EDECEK)
