Çakallar, korkak hayvanlardır.
Kendi kuyruklarından bile korkarlar.
Kendi başlarına asla bir şey yapamazlar.
Hep bir güçlünün arkasında yaşarlar.
Onların sofralarının kıyısında atık beklerler.
X X X
BAZI İNSANLAR DA ÇAKALA BENZERLER. SİNSİ, KURNAZ, TEMBEL, ÇIKARCI, AŞIRI BENCİL İNSANLARA DA ÇAKAL DENİR. EMEKSİZ YEMEĞİ SEVER ÇAKALLAR.
X X X
Çakallar küçük, korkak, çıkarcı hayvanlardır.
Güçlü hayvanların peşinde, onların avladıkları hayvanların artıklarıyla beslenmenin yollarını kollarlar. Sinerler, pusarlar, yan yan dolanırlar, yaltaklanırlar, acınırlar. Bir parça, bir lokma kapabilmek için…
Çakallar, şeytanın kıç bacağıdır.
Kendilerinden güçlü olana taparlar, hiç ses çıkarmadan, çaktırmadan oradan uzaklaşıverirler. Kendilerinden küçük, zayıf olanların üstlerine çullanırlar, ellerindeki, ağızlarındaki lokmayı da alırlar.
X X X
Çakal, iki yüzlüdür.
Çakal, kurnazdır.
Çakal, kendi çıkarı için her hayvanı, güçlü hayvana satar.
Çakal, acımasızdır.
Çakal, hep tuzaklar peşindedir.
Çakal, karanlığı sever.
Çakalın dostu yoktur.
Hayat, çakaldan ibarettir.
X X X
Çevrenize bir bakın.
Ortalık çakal doldu.
Acımasız, korku düzeninin yarattığı çakallar…
Yalan-dolanın, ahlaksızlığın yarattığı çakallar…
Ortalık çakal dolu…