Cemre düşer mi bu bahar kara kışlara mahkûm edilen yüreğime. Aslında insanoğlu her gün bir şeyler kaybediyor. Yerine koyduklarının, kaybettiklerinden iyi olduğunu sanıyor. Ya da öyle hissetmek istiyor. Mesela, çok sevdiğin birini toprağa verdiğinde ona benzeyeni arıyor gözleri, aynı konuşan birinin sesini duymak istiyor. Kaybettiği ile çok zaman geçiren insanla vakit geçirmek istiyor. Ona bakınca, kaybettiği insanı daha çok özlüyor. Bu aralar o kadar çok şey kaybediyorum ki, sormayın gitsin. İşin en acı yanı da, kaybettiklerimin yerine hiçbir şey koyamıyorum. Kimseler beni teselli de etmiyor. Acıların koynunda diş ağrısı gibi, başımı bir sağa, bir sola vurmaktan bitap düşüyorum.
Balkonun her yerine bu baharda renk, renk sümbüller alıp diktim. Sümbülün kokusu beni, hep başka dünyalara götürmüştür. Özlemini duyduğum ne varsa, sümbüllere baktığımda ve içime kokularını çektiğimde hissediyorum. Soğuk kışların yalnızlığında biriktirdiğim ne varsa, anlatmak istiyorum. Gündüzleri hep üşüyüp, geceleri ısınmak için geldiğim sokağından boş döndüğüm sayısı belirsiz voltalarımı. Sırtıma yüklediğin dağların yükünü taşımaktan, kamburlaşan sırtımı gelsen bir kez olsun görsen. Ve her seferinde sevgisiz bırakıp gittiğin gülün akşamında. Söylediğin aklım ermez bu işlere değip, aklı evvellerin evlerinde gülüştüğünü…
Cemre düşer mi bu bahar ayaz vurmuş yüzüme ve gün görmemiş kaderime. Kaybettiklerimin yerine, bunca yıldır koyduklarıma baktığımda, yalnızca mutsuzluklar oldu. Avazı çıktığı kadar bağırıp, mutluluklarını ifade edenlerin arasında bırakıp gittiğin gün, avazım çıktığı kadar ağlayıp sustum bir köşede…
Şimdi baharın ilk günlerinde o çok sevdiğimiz sümbülleri dikiyorum yine balkonuma. Gözüm gibi bakıyorum hepsine, aman sümbüllerim solmasınlar diye. Mor ve beyaz sümbüllere her sabah baktığımda, güzel yüzün geliyor aklıma. Eğilip içime çektiğimde kokularını, ipek saçlarının kokusu geliyor aklıma…(Devamı var)
