Bu küçük kentte, güneşin vedasının ibadetini yapmayana acırım.
Ne güzellik tanrım!
X X X
“Var mısın ki
Yok olmaktan korkuyorsun?”
(Farabi)
Var olmak için önce insan olacaksın.
İnsan olmak da o kadar zor ki…
X X X
Sevgi her şeyi dönüştürür.
Hep iyiliğe doğru.
Ve insan, bu güzel değişimi görerek mutlu olur.
X X X
Derler ya,
Adaletsizlik karşısında susan ya dilsiz şeytandır, ya da hayvan!
Sen nesin?
X X X
Önce insanın sağlığını bozdular.
Sonra eğitim ve öğretimin!
Derken adalet de nasibini aldı bu bozulmadan.
Güvenlik mi?
Herkes başının çaresine baksın!
Cahiller tragedyası!
X X X
Dünyada,
Şeytan ve cellatlar bir türlü emekli olamadılar.
Şimdilerde İslam dünyasında cirit atıyorlar.
X X X
Bu ülkede,
Bazı insanlarla bazı insanlar aynı dünyada yaşamıyorlar.
X X X
Evren değişiyor.
Dünya değişiyor.
Bazı insanlar değişiyor.
Bizim insanlarımız değişime direniyor.
Biz de kafayı yiyoruz.
Aydın olmak bela yahu!
X X X
Bugün insan uygarlıkları dediğimiz, insanın yarattığı her türlü düzende, insan aklı vardır.
Din yoktur.
X X X
Yazmak için kafanda bir şeyler depreşmesin. Kıpırtıyı sezdiğinde hemen kaleme sarılıp bir küçük kağıda döküver kafandakileri.
Kafanın içinde, sarı, yeşil, mavi, kara mı kara, ak mı ak, ne varsa dansa başlamışken, döküver ortalığa.
Yüreğin hoptiri hoptiri oynarken
X X X
Burada artık kimsenin kimseyi taktığı yok.
Ne selam, ne kelam.
Soruları çoktan kahvehaneler arasında kayboldu.
Özgürlüğün bir başka şekli.
KİMLİKSİZLİK.
X X X
Çocuklarımız mı?
Yazık!
Büyüklerin köleleri olmaktan bir türlü kurtulamadılar.
Bizim pis, ahlaksız, kokuşmuş dünyamızda yaşamak zorundalar.
X X X
İdeolojiler, bizim düşünsel hapishanelerimiz.
Dinler ise duygularımızın hapishaneleri.
Kurtulamayız!