Sonbaharın adı.
Eylül.
Yapraklar sarı, düşeyazmış hepsi.
Eylül yağmurları da can suyu olamıyor.
Doğa kış dinlencesi yolculuğuna çıktı.
Poyraz yavaştan esiyor.
X X X
Erdek yaz yorgunu.
Kumsal bomboş.
Lokantalarda masalar azaldı.
Kent sanki terk edilmiş.
Küskün, yorgun, dargın, kimsesiz…
Çay bahçeleri yaşlılara kaldı.
Kahkahalar bitti.
Canım fena halde sıkılıyor.
X X X
Balkondayım.
Ormanın içinde.
Sol yanımda azgın bir dişbudak.
Önümde, neredeyse dalları balkonuma düşecek ıhlamur ağacı, denize pişik yaptığım yerde, yerden bitme bir incir ağacı, te karşımda ulu bir çam ağacı…
Sonbaharın eylülü hepsini sarmış sarmalamış…
X X X
Önce bulutlar…
Toplandı, toplandı.
Kocaman kara bir yumak.
Sonra bulutlar arası yer kavgası.
Kavga ama ne kavga.
Bir çarpışma, amanın, şimşekler birbirini kovalar.
Sonra mı, bir yağmur, bir yağmur.
Bulutları gözyaşları.
Ve
Havada hiç bulut kalmaz.
Eylül günleri.