Bir masaldı başlayan, tam bitti derken ömür
Kendi hayat kafesinde, sıkısmıştı deli gönül...
Bir dost eli sanmıştım, kilidine uzananı
İzin verdim açsın diye, anlamadım yaptığını...
Dost pınarı bildim, gönlümdeki çağlayanı
Allah affeder mi sandın, yıllar sonra ağlatanı...
Ben mutluydum şiirlerde şarkılarda,
Gül dikeni neden battı, kabuk tutmuş şu yarama...
Önce kızdım battı diye, açılmıştı gönül yaram
Şimdi bırak dokunma, kanasın
hiç durmadan...
Bir masalda okumuştum bir sevdaymış o kanayan,
Orda kalsın o diken çıkmasın istiyorum
Ben belki de yıllardır, o dikeni bekliyorum...
AHMET BATU
