Uzun süredir yazmıyorum. Yaşamımda hangi gelgitler olursa olsun, yazmaya ara verdiğim olmuştur, ama ne mutlu bana ki okumaya hiçbir zaman ara vermiyorum, daha doğrusu ara veremiyorum. Okumazsam, müzik dinlemezsem, film izlemezsem, denize bakmazsam, Ağrı Dağı gözümün önüne gelmezse, nefessiz kalırım gibi geliyor. Beni yaşama bağlayan bu nedenlerden birine günlük okumak da eklenebilir. Günlük okumak, o edebiyat yani yazın sanatının, insan psikolojisinin, insan duyarlığının derinliklerine varmak gibi geliyor bana.
Geçen günlerde yaptığımız İstanbul gezisinde güzel anlar yaşadım. Beşiktaş’ta dolaştık. Kocaman, geniş, bol çınar ağaçlı bir parkta Yahya Kemal Beyatlı heykeli… Kurbağa yeşiline benzeyen heykelde çok sevdiğim Yahya Kemal, bir kurbağa gibi duruyor. Yüzü, duruşu tıpkı sevimli bir kurbağa gibi… Çınar ağaçları öyle eski öyle köklü öyle görkemli ve güzel ki… Yahya Kemal Beyatlı, bana İstanbul’u sanki bu kez daha çok sevdirdi. Oturan heykelinin altına onun dizelerini yazmışlar,
Sana dün bir tepeden baktım aziz İstanbul!
Görmedim gezmediğim, sevmediğim hiçbir yer.
Ömrüm oldukça, gönül tahtıma keyfince kurul!
Sade bir semtini sevmek bile bir ömre değer…
Sonra vapur turu, Üsküdar… Üsküdar’ı uzun uzun anlatmak, yaşamak gerek. Sahilini, Kız Kulesi’ni… Her türlü yağmaya, hor kullanılmasına karşın, tüm o kalabalığına karşın yine de inatla güzel olan, güzel kalabilen İstanbul…
Uzun zamandır yazamadığım için içimde biriken binlerce sözcük… Şimdi belki de o yüzden böyle bir bir dökülüyor.
Bana bu yazıyı yazdıran da o gün Beşiktaş’ta gittiğim Mephisto Kitabevi ve orada gördüğüm güzelim edebiyat dergilerinden Şehir Edebiyat Dergisi oldu. Genel olarak böyle… Fakat özel olarak en çok dikkatimi çeken yazılar yine bu dergide gördüğüm, öykü üstüne yazılmış yazılar ve Mehmet Özçataloğlu’nun günlükleri oldu. Yıllardır düzenli bir şekilde günlükleri Şehir Edebiyat dergisinde yayınlanıyor Özçataloğlu’nun…
Neler var bu günlüklerde? En başta şunu söyleyeyim, en kısa en basit görünen cümlelerde bile bir duyarlık var. Bir yazın sevgisi, dil tadı var. Okuyan, gece gündüz öykü düşünen, roman düşünen, şiir düşünen bir ince yürek var. Arada babasını anan, onun yokluğunu gün geçtikçe daha da hisseden, buna bir türlü alışamamış bir oğul var… Bir de ne var? Günlük yaşamın sıradanlığını, o anları, kesitleri ustalıkla verebilen bir insan var. Yalnızca kitaplar, şiirler, öyküler, masallar değil izlenen filmler, diziler, belgesel ve söyleşiler var. Deniz kıyısına ailecek gidilen bir günün anısı ya da eve gelen konuklar, yaşamın tüm kargaşası ve günlük, sıradan hayat var…
Günlük türü benim için çok özel çok ince bir yerde. Bir anlamda sığınak gibi oluyor bazen. Şiir gibi bir sığınak…
Ben Kafka’nın, Nurullah Ataç’ın, Salah Birsel’in, Tomris Uyar’ın, Hulki Aktunç’un, Erdal Öz’ün günlüklerini açıp okudukça kendime geliyorum. Kimi zaman iyice koptuğum, uçurumun kıyısına geldiğim bu yaşama daha sıkı tutunuyorum onları okudukça.
Yazı yazmak, hele ki günlük tutmak yazarlığın ilk adımıdır.
Herkes illa yazar olmak için de yazmasın. Yalnızca yazar olabilmek için günlük tutmasın. Rahatlamak, kendine gelmek, ne olduğunu, nerden geldiğini, nereye gittiğini anlamak için de yazsın. Yazmak, rahatlamaktır.
Bir anlamda üzerinde biriken sözcükleri silkeleyip atmaktır yazmak. Bunun da mükemmel bir hazzı vardır. İnsanların okuma hazzı gibi yazmak da bir tutkudur. Okuma tutkusu gibi… Bundan kendilerini mahrum edenlere şaşıyorum.
Müziksiz, yazısız, filmsiz, ağaçsız, doğasız, resimsiz, dağ, deniz, nehirsiz kalmamak, günlüksüz kalmamak… Son diyeceğim budur…
24. 08. 2024 Cumartesi
