Gitmek kolaydı. Ya kalmak?..
İşte zor olan buydu. Salladığın elde, ağladığın gözde ve yürekteki kırılmış özde seninle gelecekti giderken...
Umutsuzluk bırakacaktın gidişinle. İş kalıp özünde yeni umut bahçeleri kurmaktı.
Ne dersin sevgili? Gidişine sevinenler olacaktı ama ya üzülenler? Bunları da göze alman gerekliydi giderken. Alamadın maalesef sevgilim.
Sen benim sevgimin sahibi sevdam.. Çok sevilen sert acım.. Büyük sevdamdın... Çünkü ben sendim.
Oysa sen ben olamadın hiç ve gittin. Giderken beni değil; bendeki senide götürdün ve seni yitirdin.
Gitmelerin, gelmelerin med cezirlere gark oldu. Artık dalga kıranlara mahkum vedalarında. Denizin sesi duyulmuyor, yakamozlar oynaşmıyor. Demir atmışız yalnızlar kıyısına...
İçim acıyor. Acıttıkça öldürse keşke gidişin. Öldürürken bile süründürüyor. Sürünürken el açıp sevgi dilenmek nasıldır bilir misin? Bilemezsin.... Çünkü giden sensin. Gidişinle ne ölebildim, ne yaşayabildim. Cennetle cehennem arası kaldım. Ben şimdi taraf değilim bu ayrılığa sadece tarafta kaldım.
Olamadık sevgilim, olamadık işte... Bu aşk sensiz.. Bensiz... Bizsiz kaldı. Yok oldu, yokluklarda kayboldu. Benim başıma eserek bir sevdanın tüten dumanı yadigar kaldı.
Ben sevdanın mahşerinde yalnız kaldım.Sadece içimdeki çocuğa ağladım... Ağladım. Akıttım, yarama basmak için gözlerimin tuzunu. Buzullarda buz oldum. Don tuttum. Şimdi yüreğimde dondurucu buz kırıkları... Ben mi çekmeliydim ayrılığın ayaz acılarını?
Senin gidişin; bir cevizin sürgünken çatladığı andaki acı verici ama bir o kadar da gerekliymiş demek ki benim için. Anladım. Terk`i diyarlarda yolunu kaybetmiş bir yolcu gibi; şiirlerime kapanıp günlerce sana geliş yolunu aradım. Nafile bulamadım. Hamdım demek ki gidişinle olgunlaştım, bu sevda ateşinde piştim.
Ben şimdi boran sonrası bozgunlardayım. Başımın üstüne umutsuzluk yağmurları yağıyor. Vefasızlık rüzgarları ile üşüyorum. Hangi güneşli heceler ısıtabilir ki dona çekmiş duygularımı? Düşüncemdin. Düşüm oldun. Şimdi düşlerimden de düştün sevgili... Hiç oldun! Tüm ayraçlar battı gırtlağıma, söz kırıkları ile dolu senli cümlelerim.
Kimse gecem olmadı; senin gibi... Ancak her şiirim geceye bulanıyor şimdilerde. Kara kağıtlara kara kalemle kara dizeler karalıyorum. Kara sevda üzerine karanlıklarda...
Ruhum karardı, ruhsalım da. Grileşemedim ki yaşam boyunca. Senden önce seninle bem beyazdım da... Senden sonra ben karalardayım. Yok ötesi... Ya öte aşağı... Ya karanlıkların dibi... Artık çıkış, tırmanış, ışık yok!.
Ben seni karakışlarda gördüm.. Zemherilerde kardelenler açtı yüreğimde Sevdim hem de ölesiye.. Buzullarla sarmalandım, dondum, üşüdüğü mü söyleyemedim o zamanlarda.. Gidersin, tipiye tutulmuş kırlangıç gibi gidersin diye korktum.. Git....
Üşüyorum bil hem de çok üşüyorum....
Taşlar yastığım,duvarlar yorganım oldu. Yüreğim buza kestiğinde uykularım dona çekiyor, bölünüyor. Dokunmadım sevgilim sana ben. Söylemedim,söyletmedim.. Aşk bitsin istemedim. Biter diye korktum. Gördüğüm düşü hayra yordum hep. Git sevgili sen bende bittin.
Artık korkmuyorum, üşüyorum, söylüyorum, grileşiyorum ve yazıyorum. Veda ediyorum. Git sevgili hadi git, bir daha dönmemek üzere git diyorum.
Çünkü dönmeye kalktığında; adımların birbirine dolanacak. Döndüğün yolda güller serili olmayacak. Terk edişinin dikenleri ayaklarına batacak. Hasret kaldırımlarında tökezleyeceksin. Keşke duvarlarına çarpacak teşebbüsçü yüreğin. Seninde için acıyacak. Yok oluş labirentinde yolunu bulamayacaksın. Ayrılık tünelinde vuslat ışığını göremeyeceksin. Ve hastalıklı aşkı kurtarmak için deva bulamayacaksın.
Gittiğin yerlerden dönme kal...
Bu senle olan son hasbihal
Yüreğimde,sorma huzurlu bir hal.
Gönlünü başka sevdalara sal
Bundan sonra ben,senin için koca bir hayal
Buraya kadarmış bizim için yazılan masal.
Hadi sevgili git, bu kez de benden olsun son HOŞÇAKAL....
Tülay Önder 25 Eylül 2013, 20:42
