Yürüdüğümüz her sokak, rıhtımın yalnızlığı, martıların aç çığlıkları, gördüğüm her kadın, yorgun argın bir adam, çocuk gülüşleri…
Ne güzel bir kentteyim.
Yaşama sevinci dolu…
X X X
Paranın kirli gücü hayat üretiyorsa eğer, bu beş para etmez hayatta, şiirin gücü ile güzel, ortak bir hayat neden yaratmayalım? Yeter ki şair, safını doğru bellesin, kapandığı çalışma odasından, sokağa gürül gürül akan sesine, ılgıt ılgıt esen yeline, efil efil kokan ıhlamurlarına bakakalsın.
Dalıp gitsin güzelliğe.
Şiirin kanla, zulümle, acıyla, insanı ezen, yok eden her söz ve davranışla hesabı vardır. Şiir, zalimlerin karşısında, mazlumların hep yanındadır.
X X X
Şiir, güzel bir dünya yaratmanın özlemiyle yanan yüreklerin dilinden dökülen yakıcı sözlerdir.
Şiir, insana yakışan insanca bir düzenin kurulması için şairin iç haykırışının manifestosudur.
Şiir, yüzyıllar ötesinden, yakarış ve haykırışlarla akıp gelen, adları unutulmaz kılınan şairlerin yakarışlarıdır, sözleridir, mirastır bize, Nesimi’yi, Muhyiddin Abdal’ı, Pir Sultan’ı, Dadaloğlu’nu, Nazım’ı, Mayakovski’yi, Enver Gökçe’yi, Gülten Akın’ı, Hasan Hüseyin’i, Brecht’i, Lorca’yı, Neruda’yı, Ahmet Arif’i, Ritsos’u, Cemal Süreya’yı, Attila İlhan’ı…getirir bize, insana saygıyı, sevgiyi, yaşama sarılmayı…İnadına yaşamanın devrimci tutkusudur şair….
X X X
Hadi, Nazım Hikmet’in bir güzel şiiriyle hayat kavgasına çağırayım sizi…
YAŞAMAYA DAİR
Yaşamak şakaya gelmez,
Büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın
Bir sincap gibi meselâ,
Yani, yaşamın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden yani bütün işin gücün yaşamak olacak.
Yaşamayı ciddiye alacaksın, yani o derece, öylesine ki, meselâ, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda, yahut kocaman gözlüklerin, beyaz gömleğinle bir laboratuarda insan için ölebileceksin. Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı, yetmişinde bile, meselâ, zeytin dikeceksin, hem de öyle, çocuklara kalır filan diye değil, ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için,
Yaşamak yanın ağır bastığından”
Nazım Hikmet-1947
