Yine bu gece uykusuzluğa müebbet yemiş, nöbetlerimden birindeyim. Ağrılarım geçmek bilmiyor.
Uykunun tek harfi bile müceddet olmamış durumda.
Böyle durumlarda camın önüne oturur, perdemi açar, dışarısını gökyüzünü etrafı seyre dalarım. Her zaman bana iyi gelir.
Dışarı baktım, daldım gittim. Evlere takıldı gözüm. Kâh ışıklı kâh ışıkları sönmüş.
Ne tuhaf; evler ve insanlar o kadar çok birbirine benziyor ki…
Ya evler insanları, ya insanlar evleri tezekkür ediyor.
Şu gördüğüm evler de kim bilir, ne hayatlar var?
Hangisi bilmem, gecenin sabaha merhaba diyen bu saatinde hangi
Kavgaya, hangi doğuma ya da hangi ölüme sesleniyor.
İnsanlarla birlikte evlerde ağlıyor, gülüyor, yaşıyor adeta.
Evler de insanlar misali, renk… renk…
Bazı evler karanlık, geçmişte siyah insanların yaşadığı esareti yaşarcasına üzüntülerle kahırlara esir olmuş. Bazı evler sararmış, hüznün sarılığı yüzlerini sarartmış, yüreklerini soldurmuş insanlar misali.
Kimi evler de beyaz. İçinde mutluluğu saflığı belirtircesine. Aydınlık gülümsenin insana yansıyan beyazlığınca…
Ya renga renk evler? Onlar ise; insanların çeşitli renkli kişiliklerini, duygularını yansıtıyor bence.
Bu tanımlar kendimce yaptığım benzetmeler elbette.
Benim tasavvurum tamamıyla…
Bir de tarihe sarmalanmış, her taşı çivisi tarih burgulu olan evler. Mimar Sinan’ın Ağrınas’ta doğup büyüdüğü ev gibi. Koca bir tarihin izlerini anlatıyor bizlere. Mimarinin tüm inceliklerini ve mükemmel zekayı yaratan ruhu görmek kaçınılmaz.
Ve ‘AŞİYAN…’’Tevfik Fikret’in projelerini kendisinin çizdiği, anlamı ‘’YUVA’’ olan ev. Kanımca anlamı çok derin. Yeni bir çağ habercisinin gözetleme kulesi olmuştur başlı başına. Tarihte bir birinden ünlü anlam yüklü bir sürü nice evler var ki; geçmişimize tanıklık, geleceğimize kılavuzluk yapan.
Ya cumbalı evler! Onlar oldum olası hep hayranlık duyduğum evlerdir. Kapalı bir aile yapısı olan toplumumuzun, sokak ile evin sınırlarını ayıran mimari bir özelliktir. Sokağı içine taşır. Sardunya saksıları ile dolu çıkması ile. Sokakta da evin bir parçası durur. İnsanlar gibi,Bazen evimize çekiliriz rahatlarız,bazen dışarı çıkar …Ya işte öyle.Deniz ile nehir misali. Birbirlerinin içine girerler ancak asla karışmazlar, karışmayız.
Evler ve insanlar! Ağlayan, gülen, doğan, büyüyen, kokan, duyumsayan birbirinden ayrılmayan iki unsur kanımca. Müteveffa evler de vardır. Durumları müphem olan. Bir hatırlanma, bir ziyaret beklerler. Müteveffaların beklediği bir dua kabir ziyareti misali. Anılmak onlar için berdevam olabilmektir, yitip gittikten sonra bile.
Kimi evler de mis kokar mum gibi düzenlidir. Bakarsın sanki kimse yaşamıyordur. Kurallarını asla bozmayan katı çizgileri olan, yeniliklere açık olmayan insanlar gibi. Onca güzellik karşısında hayat yoktur sanki.
Gecenin sabahı öptüğü bu saatte gördüğüm evler bana bunları çağrıştırdı. Kalemimden böyle satırlar döküldü. Ve sonra düşündüm. Benim evim nasıl diye? Çok düşündüm ve muhakemesini yaptım.
Benim evim kokuyor… Ne mi? Anlatıyorum…
Sabahları kızarmış ekmekle karışmış telaş kokuyor. Aile bireylerimin ivecenliği ile sarmalanmış.
Dost sohbetlerin de kahvelerle sevişen kahkahalar kokuyor.
Oğlumun şu gençlik döneminde ter ile karışmış parfümü büyümek kokuyor.
Kızımın vakti olduğunda bizlere yaptığı keklerin pastaların tarçınına aromasına karışmış sevgisi kokuyor.
Sofraya birlikte oturduğumuz da, hepimizin bir arada olmasının verdiği huzur kokuyor.
Balkonum da fesleğenim, çiçeklerim kokuyor
Mutfağımda yaptığım yemeklere paylaşmanın mutluluğu karışıp kokuyor.
Temizlik yapmanın rahatlığı kokuyor.
Eşimle akşamları içtiğimiz çay sohbet kokuyor.
Onun eve gelmesiyle gece güven kokuyor.
Bazen kuşak çatışması, fikir ayrılıkları kokuyor.
Ancak bunların ortak bir adı var. Benim evim her şeye rağmen, mutlulukta da hüzünde de yaşanmışlık kokuyor.
Demek ki biz de evimiz de yaşıyoruz doyasıya…
Benden bu kadar… Uykum göz kapaklarıma inmiş durumda nihayet. Artık uyuyabilirim sanırım. Siz de bir düşünün!
Sizlerde de yaşanmışlıklar farklı kokulardadır ya da aynı eminim. Kendi evinizde kendi yaşanmışlık kokularını duyumsayabilmeniz dileğiyle
HOŞKALIN.
TÜLAY ÖNDER 19.06.2012
