Bir şey için karar alınırken geniş düşünmek gerekiyor. Köpekleri öldürmek için karar verildi. Sokakları temizleyeceğiz dediler. İstanbul sokaklarını bu köpekler mi yaşanılmaz hale getirdi. İstanbul sokaklarını önce şehir eşkıyaların dan temizleyin. Vatandaşın yaşam şartları saraydan göründüğü gibi değil. Sarayı korumak için ne kadar emniyet mensubu var? Bilmiyoruz! Bence 50’den aşağı değildir.
Fazlası vardır eksiği yoktur. Sarayda yaşayanları en az bu kadar kişi koruyor. Pekiyi kırsalda köylerde yaşayanların mallarını ve canlarını kim koruyor? Kararı verenler! Bileniniz var mı? Olay öyle saraydan göründüğü gibi değildir. Köylünün malının ve canının koruyucusu köpeklerdir. Köylerde köpek olmasın. Tilkiler tavuk bırakmaz. Köpeğin ne işe yaradığını gördünüz mü? Domuzlar tarlada mahsul bırakmaz.
Bir domuz bir tarlaya girdimi? Mahsulü yerle bir eder. Bununda bekçisi köpeklerdir. Şehirde doğup şehirde yaşayanlar. Kırsaldaki yaşamın nasıl olduğunu bilmez. Olaylar öyle saraydan görüldüğü gibi değildir. Köpekler öyle sizin bildiğiniz gibi saldırgan değildir. Köpekleri saldırgan yapan insanlardır. Çok kişi köpeği görünce eline ya bir sopa alır. Veya eline birkaç tane taş alır. Bu olay köpeğin sinir sistemini bozar. Ve saldırgan hale gelir.
Bu sen iki ay önce yaşadığım bir olayı anlatayım. Soğuk bir gün idi. Eşim Çınarlı dere mezarlığında olduğu için. Her hafta mezarlığa eşimi ziyarete gideriz. Kızım dizinden ameliyat geçirdi. Pazar günü komşum geldi. Abi seni bugün mezarlığa ben götüreceğim dedi. Allah razı olsun birlikte gittik. Hava soğuktu sen arabadan çıkma ben kuranımı okurum dedim.
Eşimin mezarının mermerinin üzerine oturdum. Kuranımı okumaya başladım. Sırtıma bir el dokundu. Döndüm arkadaşa baktım. Arabada oturuyor. Okumama devam ettim. Yine sırtıma bir el dokundu. Bu sefer döndüm baktım. Kocaman bir çoban köpeği dondum kaldım. Beni iki yanağımdan öptü. Döndü gitti. Arkasından baka kaldım. Ve duygulandım gayri ihtiyari gözüm yaşlandı.
Bu köpek nereden geldi. Bilmiyorum! Yola yakında değil. Köpek değip geçmeyin. Ben çocukluğumda çiftçilik yaptım. Köpekte besledim. Gece kırda arazide yatardık. Beli bir saatten sonra yatardık. Köpek o öküzleri arazini dışına çıkarmazdı. Bir şeyimizi bir yerde unutalım. Onun başından ayrılmazdı. Bir gün rahmetli baba çift sürdüğü yede. Hayvanların yem tornasını unutmuş. O gün köpek yok.
Ertesi gün yok. Baba ben yem torbasın aradım bulamadım. Köpekte yok ben torbayı o gün çift sürdüğüm yerde unutmuş olabilirim dedi. Gittik baktık. Aynen tahmin ettiğimiz gibi. Köpeğimiz torbanın üzerinde yatıyor. Sizler saraylarda şatafatlı hayat yaşadığınız için. Alt tabakanın nasıl yaşadığını bilmezsiniz. Bizim bu durumuzdan yalnız. Mekânı cennet olsun.
Süleyman Demirel anlardı. Çünkü kırsalda yaşayarak o mevkilere gelmişti. Cumhurbaşkanı oldu. Cumhurbaşkanlığı köşkünde dahi oturmadı. Vatandaşı ile her an birlikte olmayı severdi. Onların yaptıkları bu günkü iktidar tarafından satıldı. Allah mekânını cennet etsin. Lakabı baraj kralı idi. KÖPEKLERİ ÖLDÜRMEKTEN VAZGEÇİN. ONLARIN CANINIDA ALLAH VERDİ. NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE! NE MUTLU ATATÜKÇÜYÜM DİYENLERE. Mustafa KOÇAL 29-07- 2024
