-Her kadın, kocasına sıcak yemek yapmak zorundadır. Çünkü Cenevre sözleşmesine göre “Her esir, sıcak yeme hakkına sahiptir.”
-Misafirin yanında dayak yemeyeceğini bildiği için sınırları zorlayan çocuktaki cesaret kimsede yok.
-Kavgaların en çok “Ne bakıyon len?” diye çıktığı bir ülkede, otobüslere karşılıklı koltuk yapmak çok mantıklı gerçekten!
-Dişini fırçalayan erkeği bulmuş da, macunu ortadan sıkmayanını istiyor. Bak bak, lükse bak!
-Arabada kemer takmak zorunluyken, otobüslerde milletin ayakta gidebilmesini bana bir anlatın…
-Türklere özgü ikna şekli, “Ölümü gör!”
-Bazen başımı alıp gidesim geliyor ama Müge Anlı’dan korkuyorum, beni de bulur diye.
-Asansör çağırma tuşuna defalarca basarak daha hızlı gideceğini sanan tek milletiz.
-Annem, beni ders çalışırken gördü, gözleri yaşardı, bıraktım. Ders falan çalışmıyorum. Ondan değerli mi? Kıyamam ben ona!
-Pizzayı yuvarlak yapıp, üçgen kesip, kare kutuya koyanla, evleri kare ve dikdörtgen yapıp, adını “daire” koyan aynı kişi olmalı.
-Eve gelen misafirin “tuvalet var mı?” diye soruşuna ayar oluyorum. Yok, biz poşete yapıp, karşı apartmanın damına atıyoruz.
-Anneme, “Anne, ben evlatlık mıyım?” dedim. “Öyle bir şey olsa seni mi seçerdik?” dedi. Haklı kadın!
-“Gözleri aşka gülen, en taze söğüt dalısın” diyor şarkıda. Bu, hayatımda duyduğum en kibar, en naif “ODUNSUN” deme şekli.
-Her “ne yapıyorsun?” diye sorduğumda, “napiim, sen napıyorsun?” diyen bi arkadaşım var. Yıllardır ne yaptığını bilmiyorum!
-Sadece Türklere özel bir ağırlık birimi, “gavur ölüsü gibi.”
-Fırıncı bana, “sıcak ekmek veriyorum” dedi. “Abi, nasıl olsa eve gidince annem, bayatları yedirecek” dedim. Sarıldık, ağlaştık.
-Bizler, “arkası gelmez dertlerimin” şarkısını söylerken göbek atan bir toplumuz. Kimse bana normal olduğumuzu söylemesin. Yemem!
-İnsanımız gariptir. Camı siler, “ayna gibi oldu” der, aynayı siler, “cam gibi oldu” der.
-Pazarda çocuğunu kaybedince feryat figan ağlayan, bulunca da öldüresiye döven Türk annesidir.