İçim acıdı, canım yandı. Yanmışlığım, acım yangına kelimeler süsledi.
Kor kızılı bir yangının sessiz vaveylasında boğazım tıkanırcasına çöller, denizler aştım. Tökezleyeceğimi sandığım eşiklerden atladım. Gözlerimde tuz taneleri biriktirdim. Kar tanelerini yüreğime düşmeden ellerimde ısıttım.
Yağmurlar yağdırdım şimdilerimde yangınlarımı söndürdüm. Yanlışlarımı sildim kalemim kırılırken yapıştırdım yine, yeniden tutkuyla yazdım. Gönül mürekkebimi tutuşturdum. Şimdilerimi korursam yarınlarımın aydınlık olacağına inandım.
Ömür´e tutundum, yaşamda tutuştum. Arındım, yüreğimdeki küskünlükleri ehlileştirdim, uysallaştırdım. Şimdi sıcak gülüşler türkü dudaklarımda söylediğim. Söylerken gözlerimin içinden güldüğüm...
Şimdime ve bu günüme bir asır yüklediğim yükle ayakta kalışım bu yüzdendi belki de... Anlatmayı başaramasam da anlaşılacağımı umarak kelimelerin deminde ki yaşam zamanından bir MERHABA uçuruyorum...
Tülay Önder
