Hep bir algı, hep bir manipülasyon, hep bir senaryo, hep bir kandırmaca…
Hayatımız hep “miş” gibi. Bir türlü kendimiz olamadık.
Aslında yaşamaya gelmiştik.
Duygularımız da eylemlerimiz de “miş” gibi. Tam bir anomi hali. Sonuç olarak anomik intihar.(Bkz. Fransız sosyolog Emile Durkheim ve toplumun anlam kaybına uğraması…)
Psikolojide de bir terapi tekniğidir ama ne kadar iyileştiricidir, tartışılır bence…
Aldatamayacağımızı bile bile niye aldatmaya çalışırız ki, hem kendimizi hem çevremizi…Kısa vadede zafer kazandığımızı zannederiz. Oysaki her faydanın bir maliyeti vardır, katlanma zorunda olduğumuz.
Hesaplar ancak “ceteris paribus” iken sonuç verir. (Ceteris paribus, “diğer tüm durumlar sabitken” anlamına gelen bu kalıp, hemen hemen tüm bilimlerde kullanılan bir analiz yöntemidir.) Ne kadar zorlarsanız zorlayın, değişkenleri sabit tutmanız mümkün değildir hayatta…
Masallar da hep “Bir varmış, bir yokmuş” diye başlar. Kısmen işe yararlar ama içinde hep olağanüstülük ve gerçek dışılık barındırırlar.
Avuturlar…
