Neler öğrendim nulaştıklarını gördüm. eler…
Nasıl başlayayım…
Nazım’ın, “Öleceğini bilsen bile, son günlerinde bile bir zeytin fidanı dik” dediği gibi, insanlara yararı olabilecek bir şey söylemenin, yapmanın güzelliğini öğrendim.
Yaşın ne önemi var ki…
Tesadüflerle var olan şu dünyada, tesadüflerle var olan hayatımın en değerli, en vazgeçilmez bir değer olduğunu öğrendim.
Koskoca evrende, hiçbir şey ifade etmeyen şu minicik dünyamızın bir köşesindeki hayatımın ne kadar yaşanası olduğunu öğrendim.
YAŞAMAK BİR AĞAÇ GİBİ
TEK ve HÜR
VE BİR ORMAN GİBİ
KARDEŞÇESİNE…
İnançların, tüm ibadet ritüellerinin, insanların ölüme karşı çırpınışı olarak algılanması gerektiğini öğrendim. Tüm inanç ve tüm inanan insanları bu hoşgörü ile karşılamayı, onları saymayı öğrendim. Başarının değil, üstüme düşen görevi yerine getirmenin, insanlara yararlı olmanın güzel duygusunu yaşamayı öğrendim. Moda düşünceleri, günlük politikaların, günlük çıkarcı sanat gösterilerinin boş şeyler, geçici şeyler olduğunu öğrendim. Hiç önemsemedim.
EN İYİ YAŞAMA BİÇİMİNİN
DÜŞMAN YARATMADAN YAŞAMAK OLDUĞUNU ÖĞRENDİM.
Büyük insanların sadece kendi yaşamları, kendi tutkuları ile yaşadığını ve zafere ulaştıklarını gördüm. İnsanlığı bu kadar çılgın, yok edici, sorunlu ve bilinçsiz bir canlı türü durumuna getiren etmenin kapitalist düzenin eğitim-öğretimi olduğunu öğrendim.
Yoksulluğun, insanlığın en büyük belasının olduğu ve yaratıcısının da kapitalist bir düzen olduğunu öğrendim. Gelecek yüzyıllardaki insanlığın kurtuluşunun da ancak sosyalist bir düzenle olabileceğini gördüm.
BİLGELİĞİN, BİLGİDEN ÇOK DAHA ÖNEMLİ OLDUĞUNU ÖĞRENDİM.
İnsan doğasının ve yeteneğinin yarattığı sanatın, dünyanın bu dağınık, acınası durumunda, bir sığınılacak liman olduğunu gördüm. Filozof, yazar, şair, tüm sanatçıları kutsal bildim, saydım.
Makamıyla, koltuğuyla, şöhreti ve parasıyla öğünen insanlara acıdım, gülüp geçtim…