Her vakit gülümseyen bir yüzle
Hatırlıyorum seni.
Sen mi şiir yazıyordun,
Şiir mi seni
Orası hâlâ gizemli.
Ne vardı oralarda Ahmet Abi?
Neden sesliğin teknesine biniyordun?
Ne kimsenin şairiydin, ne de adamı.
Rakıyı güzel içerdin, şiiri güzel yazardın, hayatı güzel yaşardın. Sözcüklerin anasonlu, bakışın hüzünlü, kanadın kırıktı. Geldiğin yerde enlemesine yağıyordu yağmur.
Ah be Ahmet Abi!
Dile getirilse bile anlaşılmayacak şeyler var Ahmet Abi.
Bir insanın bir insanı sevmesi.
Bir şarkının yüzlerce kez dinlenmesi.
Bir ağaç için çocukların ölmesi.
Dile getirilince yanlış anlaşılan şeyler var.
Şairin şiir yazması.
Balıkların kıyıya vurması.
Bir ormanın yok edilmesi.
Öğlen uykusunda çocukların, akşam karanlığında babaların öldürülmesi.
Yoksulluk.
Geçim derdi.
İşsizlik.
Ah, kıymalı börek!
Ah be Ahmet Abi!
Şairdin, öğretmendin, devrimciydin.
Peçeteye yazılmış bir not, gecedeki ateş böceği, kapının önünde eşiktin.
Bir cebinde dostların, bir cebinde düşmanların vardı.
Gözümüzdeki yaş,
Kalbimizdeki ağrı,
Hüzün, sevinç, umut…
Umut mu dedin Ahmet Abi,
Her şeye rağmen umudum var,
Yıkımlara, ateşlere, ölümlere rağmen…
Ahmet ERHAN, bu dünyada kendisi için hiçbir şey istemeden yaşadı ve öylece öldü.
Ben şahidim.
Eğer oradaysam Ahmet Abi, bir gün, gökyüzünde bul beni!
