Senin varlığında da yokluğunda da
sana hasret ne demek bilirmisin sevgilim?
Bilemezsin..
Şimdi anlatacaklarımı dinle hayatımın anlamış dinle ki..
Seni nasıl hasretle sevdiğimi bil...
Bir hasret çeşmesi akar, dolu dolu ve ben kana kana sana olan özlemi içerim.
İçerimde..
Yinede kanmam kanamam hasretimin susuzluğunu dindiremem.
Hasret yangınları başlar yüreğimde...
Küllenir bakarsın.
Ama küllenmiş közlerden öyle bir ateş yükselir ki yeniden anlamam.
Ne yapsam dindiremem kimsenin bilmediği yangınları, arkamdan geçip giden zamanlara inat...
Sana hasret kalmak; sabahların öksüz saatlerinde acı figanlarla doğuş, gecelerin zifiri karanlıklarında ise sessiz çığlıklarda yitmekti.
Senin gibi bir başkasının gelmeyeceği dönemeçlere vurmak, hasret tümseklerine çarpmak ve yine yeniden özlemle sana dört nala koşmaktı deli tay misali..
Tüm özlemsel şiirlerimdeki harf, nokta satırla sana olan hasretimi imgelemekti.
Ah be sevgili, senin yanında olmaya can çekişirken se olmamak ne kadar acı bilemezsin..
Oysa biz hak etmemiş miydik bu yücede sevgide birlikte olmayı? Hangi adalet kesti bize bu acımasız infazı? ..
Güne seninle başlamayı, dolu dizgin geçirmeyi geceye nokta koymayı bir bilsen ne kadar ister bu virane gönlüm.
Şiirlerimi sana okumayı, kulağına şarkılar söylemeyi bizim öykümüzü birlikte anlatmayı arzular bu hasret çağlayışı..
Bilirmisin en derin huzurlu saliseleri birbirimize yaşatanız biz.
Lamise etmeden ruhumuzla seveniz.
Beden mülkiyetlerimize değil, kalplerimizin mülkiyetine sahibiz.
Biz imkansız bir aşkın isimsiz ancak gerçek kahramanlarıyız.
Biz seninle bırak sözlerle anlaşmayı nazarımız değmeden gönülden anlaşanız.
Ve biz sevgilim sonsuza dek yüreğimize hasret mührünü basıp, yemin ederek birbirimize aidiyetleriz.
Seni, sana hasret kalmayı, özlemini ve bana olan aidiyetini çok seviyorum.
Beni hasretin sırça köşkünde bile, tüm setlere rağmen yalnız bırakmadığın, sınırları aşarak sevdiğin için minnettarım.
Hasretimin sırça köşkünün kahramanı, iyi ki varsın.
İyi ki benimsin sevgilim.
Tülay Önder