YALIN AYAK BİR ŞİİRİN
ORTASINDAYIM.
Nihat BEHRAM’ın “ATEŞİ SOLUMAK” adlı toplu şiirlerine daldım, kayboldum.
Şiirsiz hayat, müziksiz hayat olur mu?
Herkesin bir küçük şiiri vardır, ta ilkokuldan kalma. Arada bir takılıverir aklına. İşte o şiir onun şiiridir. Bazen ıslıkla.
HANGİ AYAKKABIMI TUTUP FIRLATSAM YALNIZLIĞA,
SEKER YÜZÜME MERMİ GİBİ YOKLUĞUN…
Sessizliğin yüklediği düşünceler fırtınası. Yalnızlığımın doğurduğu sessizliğe sığınıyorum. Senin yokluğunun doğurduğu özlemin acılarının içinde yürüyüp gidiyorum, işte. Nereye?
LEYLEKLER Mİ GETİRİP KOYDU SENİ
HAYATIMIN KOYNUNA?
X X X
Nereden, nasıl doğuyor bu kadar çok yalan. Ne kolay söyleniyor, utanmazcasına. Yalan dünya dediklerini yalanlarla süsleyip, sürdürüyorlar hayatlarını.
Nasıl geldiğimi biliyorum dünyaya. Nasıl gideceğimi bilmiyorum.
Ben babamla annemin bir gecelik doruk sevişmesinde düşmüşüm annemin rahmine.
Kırk yaşındaymış annem, kendi söylemişti.
Yaşamın olağanüstü güzelliğini bağışlamıştı işte bana.
Yalansız dolansız.
BİR ISSIZIN ELİNDEN
KAÇ RENK YALNIZLIK DAMLARSA TAMAMLAR KENDİNİ…
X X X
Bilmiyorum.
Neden sarınır insan yalnızlığına.
Kendisiyle baş başa kalmak için derler.
Doğru mu?
Kendisiyle hesaplaşmanın anları da olmasın?
Vicdanında soru sormanın acımasız yöntemi.
Ve bazen çok da önemlidir bu, insanın kendisini tartması.
BİR ÖPÜVERSEN, GÖZLERİNDEN,
DİZLERİNE DOĞRU ERİYİVERECEK,
ÖPÜVER BİR HAYDİ!
X X X
Sevgiyle büyüyor insan.
Ah, çocukluk!
Sonra kocaman bir aşkın sarsıntısında, o duygunun içinde eriyiveriyor, yok oluyor.
Sevgi hep içinde de, aşkı sorarsanız, nerede olduğunu bilmiyorum.
YİNE DE ÖPÜLDÜNÜZ SİZ SEVGİLİ
OKUYUCU!
(*)İtalikler Akın DURSUN’dan